Mist in de bergen

Na zeer weinig geslapen te hebben ging om vijf uur de wekker. Gelukkig heeft Ruben weinig moeite gehad met slapen. We hadden gevraagd om een wake up call, maar het was goed dat we ook zelf een wekker hadden hezet. Na het aankleden kon Ruben bij de receptie een packed breakfest (luxe doos met minibroodjes, fles water en 2 appels), zodat ik alles kon gaan inpakken voor zover dat nog niet gedaan was. Om half zes liepen we naar beneden om uit te checken. De conputer had er echter geen zin in, dus moesten we even wachten. Precies nadat we te horen hadden gekregen dat het akkoord was en we naar buiten wouden lopen kwam de taxichauffeur naar binnen en konden we gelijk instappen. Deze man was erg gezellig enwas erg trots op het voetbalstadion en vroeg naar onze bruiloft. Hij had blijkbaar vaker nederlandse honeymooners gehad want hij was zeer verbaasd met onze schatting en wist dat het ,normaal, 80 tot 100 gasten waren en vertelde vervolgens dat hij in december ging trouwen in het bijzijn van ,slechts, 5000 gasten (nee, staat geen nul teveel!).op het terrein van het vliegtuigwas er een eigen moskee,ontworpen door de overleden vriend van Diana.

Eenmaal op het vliegtuig wist hij precies te vertellen hoe of wat en konden we naar de vertrekhal op de vijfde verdieping. Hier waren een stuk minder balies aanwezig en werden we vrijwel gelijk geholpen. Na de incheck en drop off volgde de eerste paspoort controle, vervolgens de immigratie voor een stempel met vertrekdatum, bagagecontrole voordat we een kop koffie en iets van een ontbijt konden eten. De toast met gepocheerde eieren waren echter zo kort gekookt dat zelfs het eiwit niet gestold was en Ruben mocht zijn chicken currie met stokjes eten. Tegen acht uur liepen we het korte stukje naar de gate voor nog drie extra controles en mochten we in een hal wachten voor het boarden. We hadden plekken vrijwel voorin het vliegtuig zodat Ruben de motor kon zien.

Na een vlucht van nog geen drie kwartier waren we weer een uur tijdverschil teruggevlogen en kwamen we aan in Medan (hoofdstad van Sumatra). Hier stonden we tussen een hele groep nederlanders in bij de twee loketten voordat je een visum kreeg. Loket 1 was betalen en kreeg je twee betaalbewijzen met drie stempels op ieder blad. Vervolgens werd bij loket 2 de visum in het paspoort geplakt en hield je er nog een over. Bij de immigratie mochten we vervolgens de visumaanvraag en declare formulier inleveren en werden onze vingerafdrukken gescand terwijl je in een camera moest kijken. De koffers stonden al klaar en nog voor we deze hadden kwam er al iemand naar ons toeom ons naar de gids te wijzen. Echter moest de grote koffer met kleding nog even geopend worden. De gids nam ons mee naar de parkeerplaats waar de chauffeur (ja, we hebben de komen de 2,5 week 2 man begeleiding...) ons kwam oppikken.

We vertrokken vrijwel gelijk richting het bergdorpje Bresagi. Onze gids deed zijn functie eer aan door ons in korte tijd heel veel te vertellen over de geschiedenis van het eiland en de diverse bevolkingsgroepen. Hij liet alles ook zien op de kaart die hij had, het was echt in korte tijd heel veel informatie, zodat ik op een gegeven moment maar met de camera foto's ben gaan maken van het voorbijrazende verkeer in alle vormen, kleuren en maten. Van luxe personenauto's tot een soort driespan, hele families op een motor, overvolle public transportbusjes, fietsen tot en met paard en wagen zagen we voorbij komen.

Over de 66 km deden we ruim anderhalf uur (wel wat anders dan vanochtend 75 km in drie kwartier). In het begin was het nog voornamelijk woonwijk, al snel zaten we op de 60km lange weg naar Brestagi, waar echt van alles onderweg te zien was en het leven naast de weg plaats vond. Ruben had nu wel het idee dat hij aan de andere kant van de wereld zat en was ook zeer verbaasd over de hoeveelheid afval langs de weg. Onderweg zijn we ergens gestopt omdat ze daar fruitvleermuizen verkochten, deze dieren waren echt groot en het was afschuwelijk om te zien hoe er met een stok een gat gemaakt werd in de vleugels om hem transporteerbaar te maken. Ik hoefde hier dan ook geen fotos van, en gelukkig hadden we nog geen tijd gehad om roepies te wisselen, want voor een foto moest je ook betalen. Hierna reden we al snel richting de bergketen. Vlak voor ons dorpje zag Ruben iets van scouting en bleek op deze plek in 1977 de Wereld Jamboree te hebben plaatsgevonden. Het scoutingterrein zag er nog precies hetzelfde uit, maar helaas geen stop.

In Brestagi maakten we eerst een stop bij de atm zodat we dubbelvoudig miljonair (181 euro) konden worden. Vervolgens toch even een stop bij de fruit en bloemenmarkt omdat deze op zondag groter is dan normaal. Het was hier dan ook zeer druk met dagjesmensen. Vooral de ponierides waren erg populair. Na een kort rondje over de markt waar we een zeer zoete fruit kregen te proeven werden we naar ons hotel gebracht. Ruben nam echer wel een gebraden maiskolf mee.

Het hotel was opgebouwd met allerlei cottages en een heel groot leisure entrum met biljard, zwembad, fitness, voetbal, karaokebar, tennisvelden nog veel meer. Het inchecken werd voor ons gedaan zodat we achter de portier aan mochten lopen naar onze zeer nabijgelegen cottage. Wel even wennen hoor de verzorging en dat je echt helemaal niets hoeft / mag doen. De badkamer was wel redelijk slecht onderhouden, het water was lauw en je kon de buren die vrijwel de hele middag de tv aan hadden staan goed horen. Na de lunch met sate ajam en patat voor ons kamertje met een uitzicht op de mistige wolken om ons heen, zijn we een rondje gaan lopen om het hotel te verkennen en een poging iets te zien van de omgeving. We waren echter best wel opgesloten in het mag ik wel zeggen resort met een groot hek. Dit vonden we allebei niets dus liepen we al snel naar de straat om deze heuvelafwaarts te lopen. Hier kwamen we al snel weer bij de markt en hebben nu een rustiger rondje gelopen, we hadden nu ook heel veel aanspraak van lokale bewoners die ons kwamen begroeten. Na de markt hebben we het monument gevonden ter nagedachtenis van de plek waar de nederlanders met de lokale Batak bewoners hebben gevochten. Hier vonden we een groep scouts die net terug waren van een trekking, natuurlijk wouden ze ook op de foto! Hierna zijn we teruggelopen, maar hebben nog eerst een ijsje gegeten waarbij Ruben bijna een kind in zijn armen kreeg geduwd met de vraag foto? Zoveel Europeanen komen hier blijkbaar toch niet... Na een heerlijk softijsje liepen we terug naar het hotel.

Terwijl Ruben ging douchen ben ik toch maar even gaan liggen om een uur later wakker gemaakt te worden en er achter te komen dat Ruben niet het verschil weet tussen 17.00 en 19.00. De tijd die we hebben afgesproken met onze gids voor het welkomstdiner. Dus ben ik maar begonnen aan deze blog in de hoop vanavond eindelijk door te kunnen slapen en is Ruben naast me in slaap gevallen.

Om kwart voor zeven had ik de wekker gezet zodat we ons nog even konden opfrissen. We waren toch ruim op tijd en mochten aan een tafel voor 2 zitten. Speciaal voor ons werd ook de muziek aangezet. We kregen al gelijk drinken en een maiskipsoep, zodat we al aan het eten waren toen onze gids binnen kwam. Dit was even ongemakkelijk, vooral ook omdat we de enige gasten in het hotelrestaurant waren. Onze gids vond het echter niet erg om aan een andere tafel te zitten. Er zou nog een groep komen, maar die waren nog onderweg. Was best ongemakkelijk ook omdat er circa vijf man / vrouw aan het kijken zijn of ze iets voor je kunnen betekenen. De tweede gang was een bord rijst met een uitgebreide rijsttafel; bami goreng, kip masala, kroepoek, tjap tjoy, foe yong hai, garnalen, beef en nog meer. De hele tafel werd volgezet en het ene was nog lekkerder dan het andere. Ruben kreeg zijn bord helemaal op en de vraag of hij nog meer wou (leermoment cultuurverschillen voor ons). Hierna volgde nog een bananenblad met vers fruit waarna de gids er toch vij kwam zitten. Tot slot kregen we gebakken banaan met kaas en koffie of thee. Aangezien Ruben hier niet van hield kreeg ik er zelfs twee. In het kort kregen we ook uitleg over het programma van de volgende dag, de vertrektijd, hoe het was geregeld met ontbijt aangezien we de enigste gasten waren etc.

Tegen acht uur waren we uit gegeten en hebben we nog even voor de kamer buiten gezeten om te genieten van de rust.