Zumarshausen - Njivice

Dag 2.

Vandaag zouden we het tweede deel van de reis afleggen. Na vroeg op te zijn gestaan en de koffers naar beneden gesleept te hebben was er een goed ontbijtbuffet met kaiserbroodjes, brood, cruesli en divers beleg. Daarna werd de bus weer ingeladen en konden we om 8 uur weer op pad. Dit keer zaten we niet meer op de voorste rij, maar door het opstaan, overslaan en zitten gaan principe op de derde rij.

Het eerste stuk was over de A81 richting Munchen. De eerste stad die we passeerden was Augsburg. We reden voornamejk door heuvelachtig land met veel naaldbossen. In de verte kon je ook al de eerste besneeuwde bergtoppen van de Alpen zien, hetgeen volgens de chauffeur zeer uitzonderlijk was op deze afstand. De bergen lieten we voornamelijk aan de rechterhand. Natuurlijk kwamen we ook langs de nodige schilderachtige dorpjes. Na een klein uurtje kwamen we op de A99, de rondweg van Munchen. Een stad met een miljoen inwoners die gesticht is door monniken, vandaar de naam. We zagen hier onder andere het opvallende voetbalstadion van Bayern Munchen. Na Munchen reden we verder op de a8 richting Salzburg (134 km) en Innsbruck, recht naar het zuiden op de Alpen af. Dit kon je ook merken aan het hoogteverschil. Nadat we voor de Tegernsee behoorlijk waren gestegen, kwamen we in een dal dat echt schitterend was. Aan de randen zag je bergtoppen en daarvoor beboste heuvels met een nevel daarboven. In dit dal lag ook het dorpje Rosenheim waarvan een weg ep die je in anderhalf uur door Oostenrijk naar Italie bracht wat je kon zien aan een I boven de borden. Ook de Inn sroomde door dit dal dat net als de andere rivieren hier een mooie groene kleur had vanwege de kalk en mineralen in de grond. De besneeuwde toppen van de Alpen lieten we voornamelijk aan onze rechterhand met links wat uitlopers. Tegen tien uur waren we bij de laatste heuvels waarna we een mooi overzicht hadden op de Chiemsee. Midden in het meer ligt een eiland en ook de eerste zeilbootjes, in de zomer zou het hier vol mee liggen wegens het ontbreken van omringende bergen. Het volgende dal was niet zo heel spectaculair, tenminste tot we tegen half elf de grens met Oostenrijk passeerden.

Bij de grens zijn we ook even gestopt, we hadden ruim drie kwartier. Het was hier heel zonnig en windstil dus ideaal. Dus zijn we even naar het toilet en winkeltje geweest, waarna Sophie koffie ging drinken en ik een stukje ging wandelen. Dat is het voordeel van reisgenoten dat je niet alleen bent. Dus konden we even mooie fotos maken van de bergen en het grensbordje. Toen nog even vlug langs de mac om wat eten te halen, want de lunchstop zou pas tegen half twee zijn.

Het stuk hierna was echt ontzettend mooi stuk over de A10 met heel veel hoge bergen. Dit was pas eens Aardrijkskunde, inclusief boomgrenzen, erosiesedimentatie, grondsoorten! We reden ten westen langs Salzbruck, waarbij we vervolgens een groot stuk door de vallei van een rivier volgden. De chauffeur wist ons ook veel te vertellen over de dorpjes waar we langs reden, met pistes, zoutwinning, spelen en kuuroorden. Het mooiste was ... Met een goed zichtbaar kasteel bovenop een berg. Ook was er een 3km lange tunnel die werd onderbroken door een kloof, met water. De bergen werden nog hoger, en toen we bij de 6,4 km lange Taurntunnel kwamen waren we zelf gestegen tot het hoogste punt van de autobahn op 1340m hoogte. Dus we zaten rond de bomengrens, het was hier ook kouder en minder zuurstof waardoor het hier nog lang niet groen was. Daarna was er een tolpoortje voor de toltunnels, dit keer reden we door de 5,7 km lange Katschburgtunnel. Halverwege reden we van het Salzburger land Karinthie binnen.

Vlak voor de grens met Slovenie bij raststation Feistritz hadden we om kwart over een de middagstop. Hier konden we lunchen voor Sophie en thee met torte sacher vopr mij en omdat we halverwege de berg waren hadden we een mooi uitzicht. Om twee uur kregen we uitleg over de excursies en het telefoonnummer van de chauffeur voor noodgevallen. Vlak voor de grens hadden we nog een aantal tunnels en een mooi uitzicht op Stift Ossenhacht (klooster). Daarna den we op de A11, recht op de bergrug af die de grens vormt met Slovenie. Hier reden we via de 7864m lange Karawankentunnel door. Voor de tunnel was de Oostenrijkse grens en na afloop de Sloveense grens. Eigenlijk dus een stukje niemandsland dat toch door iemand betaald had moeten worden...

Het eerste blik om kwart voor drie na de tunnel was dus Slovenie. Veel verschil in landschap was er niet, het was hier ook bergachtig (Julische alpen) maar het dal leek wel voller met meer huizen, ook al wonen hier minder mensen. Het weer was hier hetzelfde alleen was er meer bewolking hetgeen in de us niet erg was. We reden hier over de anderhal jaar oude A2 en daar kon je wel verschil merken aan de kwaliteit van het wegdek, andere verkeersborden en onuitspreekbare slavische plaatsnamen. Het was vanaf hier ongeveer 50km naar Ljubljana (hoofdstad). De chauffeur wist ons heel veel te vertellen over Slovenie en de plaatsjes en meren hier. Hoe verder we naar het zuiden reden des te meer kerken, kappeletjes en kruizen er waren. Vooral de bergtoppen waren hier goed mee bezaait. Maar wat wil je met 80% van je bevolking katholiek is... Al snel waren we de bergen uit en reden we door een goed bebost glooiend landschap met veel veeteelt. Waar we in Oostenrijk gewoon konden doorrijden omdat we een tolapparaatje hadden dat regelmatig piepte als we onder een poortje doorreden, moesten we hier kort stoppen om tol te betalen terwijl autos met een vignet door konden rijden.

We reden langs de hoofdstad waarna we verder gingen op de A1 richting Postonja, hier stonden borden richting Triest), Zagreb (Kroatie) en een stad in Oostenrijk. Om kwart voor drie, 23 km voor Postonja stonden we onverwacht voor de laatste keer vandaag stil. De geplande stop ging bij de grotten ging niet door wegens tijdgebk. Al snel stond er een rij bij de gratis toiletten aangezien er om de vijf minuten bussen kwamen vol ladingen scholieren. Er stond tevens een rij voor de bankautomaat aangezien iedereen hier geld wou pinnen voor de extra excursiekosten, die de chauffeur het liefste in euros had. Wij gingen voor de boot en toegang tot nationaal park Brujini en de rondleiding over het eiland Krk. De boottocht op de vrije dag sloegen we over vanwege de geplande reis naar Rijeka. Aangezien er geen tijd was genoemd was het nog vlug even het winkeltje in.

Na Postonja verlieten we de snelweg om een stuk binnendoor naar Rijeka te rijden. Bij het verlaten was er ook een tolstation waar we moesten betalen om dat te mogen. De 409 was zeer smal en slingerde dwars door allerlei dorpjes waardoor je een goed beeld kreeg van de lokale cultuur. De weg naar Rijeka stond ook goed aangegeven. Op een gegeven moment reden we door een vallei die steeds smaller werd die heel erg leek op het Mullerthal in Luxemburg, inclusief stroompje met overhangende bomen en strooomversnellingen/watervallen, uitgezonderd rotsen. De dorpjes hier waren beduidend kleiner en meer verspreid dan in het noorden van het land. De natuur was echter geweldig mooi en moeilijk te vergelijken. Het was moeilijk te geloven dat hier een tiental jaar geleden nog oorlog was, het was duidelijk een rijk land. In Kroatie kan je niet met de euro betalen maar met de kuna dus werd hier de laatste vijf km reclame gemaakt voor wisselposten.

Na ongeveer een uur sinds de vorige stop genoten te hebben bereikten we de derde en laatste grensovergang met Kroatie en tevens met de EU. Eerst hadden we de Sloveense grens, hier was een paspoortcontrole en wou de beambte even vluchtig kijken. Toen was het een paar meter door niemandsland en hetzelfde ritueel bij de Kroatische grens, hier waren ze echter een stuk kritischer. Dit was ongeveer een kwartier werk. Toen we dachten dat we klaar waren kwam er nog iemand anders die duidelijk een hogere rang had, hij wou alleen de koffers zien.

Het was vanaf hier nog ongeveer 60 km naar Njivice. Het eerste wat je zag was een kudde schapen met herder en hond. Even verderop was de A7 naar Rijeka, ook hier moest tol voor betaald worden. Het eerste stuk was door groene heuvels en bergen vrijwel onbewoond. Na een bergpas had je direct een goed zicht op de Adriatische Zee (Kvarner bocht). De eerste stad was Opatije, daarna reden we door Rijeka, deze stad heeft een grote haven die belangrijk is voor de lokale economie. Omdat hier veel mensen wonen was hier de eerste hoogbouw sinds de grote steden in Zuid-Duitsland. Na een stukje kust, bergen en tunnels en veel info over het land kwamen we bij de brug naar Krk.

Bij Bakar gingen we via een ingwikkelde weg en dierse haarspeldbochten dalen. In
De omgeving waren vrij veel olieraffinaderijen en olietankers die voor de kust lagen. Na een half uurtje bochten en om een paar baaien heenrijden en heel veel bordjes kwamen we bij de Krkov Most, de 1300 m lange tolbrug die het vaste land met het eiland verbind. San Marco was het steuneiland en heel grijs, het eiland erachter was echter supergroen en de grootste van het land. Het was nog ongeveer 15 km door een supergroene omgeving. Nadat we verwelkomd waren door een enorm bord en een kruis reden we het badplaatsje Njivice in.

Bij het enorme hotel Beli Kamik aangekomen ging de chauffeur ons inchecken. Al snel kwam hij terug met de mededelingen oa voor morgen. Om half een zouden we namelijk naar Opatije vertrekken. Nadat we de koffers uit de bus hadden gehaald gingen we in de rij staan voor de sleutel. We stonden relatief vooraan in de rij en kregen kamer 531 op de tweede verdieping. Nadat we de koffers naar boven hadden gebracht en onder de indruk waren van de grootte en inrichting van de kamer gingen we voor het eten alvast geld wisselen. Van zeven tot negen was er buffet, toen we kwamen was het al vrij vol, dus nadat we hadden opgeschept gingen vlug een plaats zoeken. Het buffet was behoorlijk chaotisch zonder enige structuur en na een tijdje andere gerechten uit meerdere culturen. Na het eten gingen we even achter internet om geld over te maken zodat we de excursies konden betalen. Omdat het nog vrij vroeg was zijn we nog even naar buiten gelopen, maar Sophie ging al snel terug omdat het behoorlijk was afgekoeld nu de zon onder was. Zelf liep ik naar de bank om kunas te pinnen en omdat er een toerist infopunt was om uit te zoeken hoe het zat met de kerk morgen. Deze was zoals vercht dicht maar had ook geen aanplakbiljetten etcetera. Wel was er een plattegrond waar een Mariakerk op stond aangegeven. Het dorpje was vrij klein dus liep ik er even heen om te kijken hoe laat. Onderweg kwam ik nog groepsgenoten tegen die vonden dat we naar een luidruchtige tent moesten als jongere, toen maar even uitgelegd dat we daar niet voor kwamen. De kerk was wel even zoeken omdat hij geen kerktoren had die overal boven uitstak. Toen ik echter vlakbij in de buurt was luidde echter de klok dus was het even teruglopen voor het juiste pad. Er was iedere avond een dienst, plus op woensdag en om 10.30 zondag. Dus kon ik na deze missie volbracht te hebben teruglopen naar het hotel, ditmaal over de boulevard zodat ik die ook had gezien. Je had een mooi uitzicht op de baai en de lichtjes van Rijeka. Er was op de hoek met de haven een feestje met band, discolicht, bbq en veel bier waardoor ik me niet op mijn gemak voelde en sneller ging lopen. Om half tien was ik echter terug en hebben we nog even gekletst, iets voor onszelf gedaan en heb ik lekker gebadderd.