Terug naar huis

Vandaag het laatste deel van de reis, toch nog zo`n 600km tot Asten en vanaf daar 200 km naar huis. Omdat we rond vijf uur in Asten moeten zijn en uitgebreid willen lunchen met de hele groep, vertrokken we al om half acht! Dat betekende dat je vanaf kwart voor zeven kon ontbijten. Voor half zeven was ik dan ook niet mijn bed uit was te krijgen, zodat Sophie vrijwel aangekleed was en ik nog moest beginnen. Om kwart voor acht waren we allebei klaar en namen we de lift naar beneden. Vrijwel iedereen was al begonnen met ontbijt, de plek waar we gister zaten was nog vrij dus daar gingen we nu weer zitten. Ze hadden een lekker ontbijt met warme kaiserbroodjes, gekookte eien, beleg, cruesli en jus d`orange.

Om half acht lagen alle koffers weer in de bus en vertokken we. Verderop in het dorp zagen we de andere bus staan bij een dependance, ondanks geruchten dat ze al om half zeven weg waren. Wat beter is voor ons zodat we niet te lang in Asten hoeven te wachten op de bussen die ons naar Delft brengen. In het begin was het nog vrij mistig dus kon je niet veel zien en later waren er overal geluidsschermen zodat je slechts fracties kon zien.

Na bijna drie uur gereden te hebben stopten we bij een rastatte Bergpas voor wat frisse lucht, we hadden nu al afgelegd wat we de vorige keer in een halve dag deden dus dat schiet flink op. Toen we weer gingen rijden was het toch echt tijd om een fooipot te maken, `s-ochtends was het niet mogelijk omdat Linsey naast iemand was gaan zitten. Nadat de zak terug was en een aantal mensen iets leuks hadden opgeschreven werd het tijd om de speech voor te beiden. In eerste instantie zou Sophie een aantal woordjes zeggen totdat duidelijk werd dat anderen wel iets meer verwachten. Ondertussen werd er een spel gedaan om te schatten wat het totaal aantal km zou zijn. Buiten was er ook weer het een en ander te zien zoals de kathedraal van Limburg met wel 7 torens, het ICE-station tussen Keulen en Mainz, waarachter een mooi geel kasteel stond.

De lunchpauze was tegen half een in het dorpje Kleinmaischgaud in het jong groene Westerwald. In dit dorpje ligt ook het geografische middelpunt van de EU. Op precies deze plek stond een klein monument met vlaggen. Bij hotel maischeider hof gingen we vervolgens eten. Behalve onze bus waren er nog drie andere nederlandse groepen voor de lunch. Vooraf hadden we opgegeven wat, je kon namelijk kiezen uit verschillende hoofdgerechten, waarbij wij natuurlijk voor de enige echte duitse schnitzel gingen. We kregen hier eerst een heerlijke aspergesoepvervolgens de schnitzel met patat, groenten en salade naar keus en tot slot mocht je zelf een hoofdgerecht uitzoeken. Na het eten gingen een aantal mensen lopen dus besloten we de speech te verschuiven tot in de bus. Omdat ik toch wel een beetje nerveus was maakte ik even een korte wandeling waarna ik net zoals de eerste keer er via de vooringang in ging. Peter had natuurlijk al door wat er aan de hand was dus had de microfoon al klaar liggen. Het ging behoorlijk goed en dat ik was vergeten te vertellen dat het de bedoeling was dat ze deelden, vulde Sophie, aka lieftallige assistente aan toen ze de envelop overhandigde. De heer Pastoor (met blouse, stropdas en colbert) had vervolgens een korte speech en de uitslag van de wedstrijd. Sophie was met 118 km verschil tweede en de winnares zat er 38 km naast. Het was net iets meer dan 3200 km.

Iets na twee uur ging de bus voor de laatste keer in deze samenstelling op pad. In een stuk reden we via Keulen door naar Asten waar we om tien voor vier de nederlandse grens passseerden en voor de laatste keer getankd werd en Vincent me belde over hoe of wat vanavond en bood hij aan ons op te halen.

Een half uur later waren we er, hier werden handjes geschud en gingen de meesten op weg naar het toilet en schoof daarna aan tafel voor een tomatensoep, broodje en salade. Nog geen uur later vertrokken de servicelijnen naar verschillende plaatsen in Nederland. Wij zaten in dezelfde bus dus hadden mijn jas op de achterste bank laten liggen. De bus was echter half vol en voorin gaan zitten. De route was hetzelfde via Waalwijk (waar de meesten eruit gingen), Rotterdam, Delft en dan verder naar Den Haag en Leiden. Het laatste stuk reden we achter een langzame vrachtwagen, wat op een gegeven moment behoorlijk irriteerde. Toen we uiteindelijk de afslag hadden genomen zag Sophie al de auto van Vincent staan en stond ik klaar om de bus uit te rennen na tien dagen zonder hem. Hij bracht eerst Sophie thuis en vervolgens brac mij wij weg en was er toch echt een eind gekomen aan deze vakantie.