Stakingen en zoet water

Dag 14.

Vannacht was het gelukkig minder koud dan gisteren, maar echt aangenaam was het nog steeds niet. Om zes uur ging dit keer de wekker, maar gelukkig was alles al dusdanig ingepakt dat ik hem nog even kon snoozen. Ik had nog wel even geprobeerd te internetten, maar hij wou zo vroeg nog geen verbinding maken. Om zeven uur stonden we echter klaar zodat onze chauffeur de bagage weer op het dak kon sjorren en wij aan de overkant gingen ontbijten. Dit ging lekker snel, zodat we een kwartier eerder dan gepland konden vertrekken.

In vergelijking met de weg van gisteravond was de weg tot de grens heel goed onderhouden en de hobbeltjes bijna niets. Bij de grens ging ook alles in een keer goed, de chauffeur hoefde alleen een papiertje te laten zien van de heenweg. Mensen die nog wat lempieras over hadden konden dit hier wisselen. Dit geluk duurde echter niet lang; tegen kwart over tien, vlak voor de afslag naar Rio Dulce stond het flink vast. We moesten wel wachten, want een omweg was er niet echt of zou minimaal zes uur extra rijden zijn. Het duurde even voor we er achter kwamen dat er een staking gaande was en er een schoolbus dwars over de weg stond. Hoe of wat en waarom werd helaas niet uitgelegd. Gelukkig zou het maar tot twaalf uur duren, dus gingen we lekker in het zonnetje kaarten en even relaxen. Het duurde natuurlijk wel even voor alles opgelost was en de verkeersstroom op gang kwam. Aan beide kanten stond het verkeer namelijk drie breed vast op een eenbaansweg. We stonden echter wel ergens vooraan zodat we na een half uurtje weer in een normaal tempo onze weg konden vervolgen. Toch wel leuk als zoiets gebeurd, dan maak je tenminste nog iets mee. Josefine had echter slecht nieuws gehad dat er bij haar thuis was ingebroken en elektronica was gestolen. Haar huisgenootjes hadden gelukkig al wel nieuwe sloten laten zetten.

Na een half uurtje stopten we bij een wegrestaurant om te gaan lunchen. Het was hier ondertussen vrij druk maar gelukkig stond het buffet klaar. Dit was echt een van de goedkoopste maaltijden totnogtoe; voor nog geen twee euro hadden zowel Laura als ik gegeten (Laura had geen Quetzales meer en we waren nog geen pinautomaat tegen gekomen). Dat is trouwens wel irritant dat je telkens van munteenheid en omrekenen moet wisselen. Ik heb nu euro's, lempieras, quetzales en pesos in bezit. Gelukkig had ik geen amerikaanse dollars bij me, ook al kan je daar hier over het algemeen vrij veel mee betalen. Vanaf hier was het nog twee uur rijden door een zachtglooiend sylteeds groener landschap. We reden hier het laagland van Guatemala in met vooral veel jungle. Zo heel veel heb ik er echter niet van gezien omdat ik toch best moe was na twee nachten slecht geslapen te hebben door de kou en lekker ben gaan soezelen. Het laatste stuk hebben we echter weer spelletjes gespeeld en heeft Josefien voor Marcel en mij boeddhakaarten gelegd. Benieuwd wat daarvan uit gaat komen... Daarna waren we er al en mochten we overstappen op de boot. We kregen eerst nog even de tijd om bij het supermarktje wat te halen omdat er bij de ecologische hacienda waar we vandaag overnachten weinig faciliteiten zijn.

Het zou ongeveer twintig minuten varen zijn; in de praktijk hoefden we alleen de Rio Dulce over te steken en vaarden we een kwartier lang rondjes om een vogeleiland. De hacienda bestond uit allemaal houten hutjes op palen boven het water en tussen het mangrovewoud. Ze waren echt sprookjesachtig met witte bedden en klamboes die we 's-nachts nodig zouden hebben. De hutjes waren verbonden met houten steigers met een lobby en restaurant; ze hadden zelfs een zwembad maar die stond al uit. Nadat Laura en ik onze hut Oropendula hadden bewonderd ging zij mee op jungletocht en ben ik even rustig gaan zitten en wat spelletjes gedaan met Ellen, Willy, Gerrit en Marcel; de pot die ontstond gebruikten we om knoflookbrood mee te bestellen. Want we zouden pas om half acht eten; dat gaat hier best strategisch met een paar menu's waar je uit kan kiezen. De leidse studentes zaten weer in hetzelfde hotel en zaten al flink aan de cocktails dus werden steeds luidruchtiger. Toen de wind ook nog kwam opzetten zijn we verhuisd naar het restaurant waar we echt goed eten voorgeschoteld kregen.

Na het eten zijn we nog even met een cocktail bij de lobby gaan zitten waar er nog een aantal kaarten werden gelegd, waaronder voor Laura. Al vroeg ben ik terug gegaan naar de hut om vroeg te gaan slapen en nog even wat te lezen.