Boot, taxi, bus, lopen.

Dag 19.
Vandaag zou de laatste en direct ook langste reisdag zijn. We hadden om kwart over zeven op de pier afgesproken omdat dan de bagage aan boord moest. Het duurde echter alleeb nog even voordat de boot er was. Ondertussen werd het steeds drukker en uiteindelijk paste het niet op een boot en kregen we onze eigen speedboot. We gingen net op tijd weg want het werd al vlug grijs bewolkt.
Toch was het best mooi om door het groene water en (on)bewoonde eilandjes naar het vaste land te varen. Gelukkig scheen de zon hier weer. Nadat we de tassen weer hadden ging het vrij vlug en stonden voor de taxi's al klaar naar het busstation. Nu zag je pas goed het verschil tussen toeristen gebied met heel veel hotels en de woonwijken waar hutjes op instorten staan en het afval gewoon op straat ligt. Het was maar goed dat we hier niet bleven.
Bij het busstation hadden we nog vlug vijf minuutjes voor de bus naar Chetumal (grensstad in Mexico) vertrok voor een sanitaire stop. Is wel grappig om te weten dat de stad in de tijd van de maya's aan de andere kant van de Honda (grensrivier tussen Belize en Mexico) lag. Toen iedereen in de bus zat (hij was lekker vol) vertrokken we. Het was ongeveer drie uurtjes rijden naar de grens waar we vervolgens even de tijd zouden hebben voor een lunch. We reden door allemaal dorpjes heen waardoor je een beetje kon zien hoe de mensen hier leven.
De tijd ging erg snel en tegen half twaalf waren we bij Santa Elena, de grens in Belize. We moesten hier allemaal uitstappen zonder bagage en een hal in waar we vertrekbelasting moesten betalen en weer een stempel kregen. Dit duurde best lang; in totaal hebben we er een uur over gedaan. Daarna mochten we vijf minuten in de bus de Honda over naar de Mexicaanse grens. Hier moesten we weer uitstappen; dit keer met bagage en weer een formulier invullen en nog een stempel halen. Vervolgens moesten we lopend de grens over; de bus was echter al verder gereden dus had Ellen al snel vier taxi's geregeld om ons naar het busstation in Chetumal, tien kilometer verderop te brengen. Dit ging erg snel en relaxed waardoor we om kwart over een er al waren. Deze stad wordt vooral bezocht door Belizeanen, omdat het hier veel goedkoper is en het volstaat met casino's.
De bus naar Playa del Carmen vertrok echter pas om half vier dus hadden we ruim twee uur de tijd om bij te komen en te lunchen. De meesten gingen even een pizza halen bij de dominos, terwijl wij bleven wachten bij de tassen. De tijd ging erg snel voorbij, dus toen het drie uur was mochten we naar een andere wachtkamer waar we alvast de bagage konden afgeven. Vervolgens vertrok om half vier de bus naar Playa del Carmen. Dit was een lange weg met twee stops in Rio en Tulum. Vanaf Tulum werd duidelijk wat voor impact het toerisme heeft. Langs de weg, die parallel liep met het strand lagen gigantische beach resorts die op zichzelf al een dorp waren, afgewisseld met ecopretparken. In Playa zelf had je het gevoel in Las Vegas te zijn met overal hotels, lichten en gewoon de sfeer.
Om kwart over acht waren we bij het busstation, het was hier even zoeken; we waren namelijk bij een andere terminal aangekomen dan verwacht. Vanaf hier was het ongeveer een kwartier lopen naar avenida 5 waar het hotel lag. Dit is ook tevens de hoofdstraat dus het was gigantisch druk met restaurantjes, winkeltjes en hotels.
We spraken af dat we een half uurtje hadden om even om te kleden etcetera en daarna iets te gaan eten. We gingen voor een 100% natuurlijk restaurant waar alles dus biologisch is. De fruitsapjes waren hier erg lekker, maar het eten viel een beetje tegen. Bij de gerechten stond zelfs aangegeven wat spa, pittig, eiwitrijk en nog meer van dat soort eten was. Na het eten ging ik nog even met Josefine langs een paar winkeltjes terug naar het hotel. Ze waren hier wel echt heel erg opdringerig met verkopen en alles is ook compleet uit zijn sfeer getrokken.