Pelikanen, Krabben en nog meer water

Dag 15.

Vanochtend voelde het alsof we ontwaakten in het paradijs in een mooie witte omgeving met junglegeluiden en echt god geslapen in heerlijke bedden. Dit is het echte vakantiegevoel; helaas bleven we hier maar een nachtje, want hier zou ik wel langer kunnen blijven. Ondanks de klamboe en deet had ik toch een paar mooie muggenbulten opgelopen; vooral rond de enkels. Dus toch maar de vreselijke malariapillen blijven slikken. We konden vanaf half acht ontbijten dus bleven we zo lang mogelijk liggen. Omdat we verder toch geen bagage bij ons hadden hoefden we ook niet veel in te pakken. 'S-ochtends hebben we nog wel even genoten van het uitzicht van het balkon op de uitloper van het water achter ons hutje. Het water was zo helder dat je de vissen en schildpadden kon zien zwemmen. Het ontbijtbuffet was ook weer erg lekker. Vervolgens werd Marcel met een smoes van tafel gelokt en gingen we de boot met balonnen versieren, omdat hij vandaag jarig was. Onze kapitein vond het erg leuk en begon enthousiast te helpen en foto's te maken. Daarna werd Marcel geblinddoekt opgehaald en hebben we voor hem gezongen. Zelfs zijn zwemvest was met balonnen versierd...

Met de boot (zat dit keer lekker voorin op het puntje van de boot) gingen we eerst weer een rondje om het vogeleiland en onder de brug door naar het Lago de Isobal waar het Castelo de San Felipe stond. Dit kasteel was ongeveer vierhonderd jaar geleden door de Spanjaarden gebouwd en was behoorlijk goed onderhouden, zelfs de kanonnen stonden er nog. Daarna keerden we om en volgden we in hoge snelheid de Rio Dulce stroomafwaarts richting de Caribische Zee. Helaas was het bewolkt dus vrij fris, maar de tocht was heerlijk. We kwamen nog heel veel pelikanen, meeuwen, reigers, zwaluwen en aalscholvers tegen. We vaarden ook een stukje door smalle kreekjes in het mangrovewoud om te zien hoe de locals hier woonden; was echt een stukje Pirates of the Carribean sfeer. In een baaitje kwamen er allemaal kinderen in smalle kanootjes op ons af om schelpen te verkopen. Een meisje had zelfs nog een levende schildpad die we kochten om een stukje verderop uit het zicht door Laura losgelaten te worden. De eerste echte stop was bij een visrestaurant waar we alvast de bestelling voor de lunch konden doorgeven. Hierna volgde het mooiste stuk door een smal bochtig stukje rivier met rotszijdes aan beide kanten, compleet begroeid met jungle en mooi groen water, zelfs de lucht was nu mooi blauw gekleurd. De vele pelikanen die hier zwommen vlogen telkens een stukje mee en we kwamen hier hele mooie zeiljachten tegen. Dit is een plek waar ik wel een vakantiehuisje zou willen hebben.

Tehen kwart voor elf legden we aan bij het plaatsje Livingston waar de Garifauna indianen wonen; dit is een mengeling van indianen, spanjaarden, voormalige afrikaanse slaven en mensen uit het Caribisch gebied. De houten hutjes waren helemaal tegen elkaar aan gebouwd en er klonk vrolijke muziek. Veel van het leven vond hier op straat plaats. Het wad hier ook tropisch warm nu de zon scheen, en dat noemen ze hier winter... Als eerste zijn we een stukje het dorp ingelopen om te zien hoe de mensen wonen; zo werd de vis op een pleintje in de open lucht gedroogd (natuurlijk met bijbehorende geur). Daarna liepen we nog even het centrum in waar we samenspanden om twee pinata's te kopen voor Marcel en Gerrit die morgen jarig is. Omdat ik had laten vallen eventueel een houten kano voor mijn lief klein broertje te kopen, ging ik mee om ze te dragen zodat het niet opviel. Dit ging natuurlijk op zijn Caribisch; lekker rustig aan en vooral niet moeilijk doen. Dat was namelijk het enige souvenirtje dat ik nog niet had gekocht. Later nog even vlug met Ellen op stap geweest om een echt souveniertje voor Niek te kopen en omdat het al bijna tijd was een lekker ijsje met aardbeiensmaak gedompeld in chocola met nootjes. Terug bij de boot ben ik nog even meegelopen met Laura en Marcel die ook wel zo'n ijsje lusten. Daarna vaarden we terug naar het restaurant waar al snek het eten werd opgediend; conplete snoeken, stekelbaarsjes, garnalen en zelfs krabben kwamen op tafel. Natuurlijk hield ik het zelf bij een simpel gegrild kippetje waarbij ik niet moeilijk hoefde te doen. Na de lunch gingen we in een keer terug naar de kade om over te stappen in de bus.

Het was ongeveer drie uurtjes rijden en we hadden vanaf voorin de bus een goed uitzicht op de weg. Het was echt mooi groen met jungle, heuveltjes (dit noemen ze laagland) en weiland. We kwamen ook echt veel veewagens tegen. Halverwege stopten we bij een controlepunt waar we even snel naar de wc konden; dit waren schattige primitieve toiletten die niet op slot konden en met handmatige flush. Vooral de groep amerikanen die er stonden waren erg aan het prutsen hoe het werkte. De route hierna was erg mooi; met links de zon en rechts regen, de regenboog hebben we helaas niet gespot. Met nog iets minder dan 20 km te gaan, liet het dakzeil weer los. De chauffeur reed het laatste stukje gewoon door.

Tegen vijf uur kwamen we aan in Flores; dit is een eilandje in het Petzen Itcha lake. Genoemd naar de maya's die hier vanuit Chitzen Itza heen trokken. Ze zijn hier in 800 voor Christus begonnen met bouwen en was een van de weinige bestaande mayasteden toen de Spanjaarden hier binnen vielen en alles hebben verwoest. Dan voel je je toch schuldig als Nederlander / Europeaan; zoals de spanjaarden hier de maya's hebben uitgeroeid, de Engelsen de handwerkkunst in India en de Nederlanders met slaven uit Indonesie en Afrika. Het dorpje is vrij klein en met een brug verbonden met het vaste land. Het aanzicht vanaf het vaste land was echt super mooi. Het was vervolgens een beetje passen en meten maar de bus paste door de smalle straatjes en kon ons met bagage voor de deur af kon zetten. We hadden geluk met de kamers; de boeking was pas voor morgen gemaakt maar ze hadden gelukkig nog genoeg kamers. Vervolgens hadden we anderhalf uur om de was te regelen, ontbijt voor morgen te regelen en nog even douchen en omkleden. Toen we eenmaal naar boven waren geklommen (het stadje is een berg met kerk en centraal plein en vervolgens een ronde straat en boulevard) begon het zachtjes te regenen, gelukkig wordt je daar niet echt nat van. We hadden zelfs nog tijd over dus zijn we nog wat souvenirwinkeltjes in geweest om samen een tas te kopen voor onze souvenirs, ik had Laura namelijk beloofd die van haar ook alvast mee te slepen.

Om zeven uur verzamelden we bij de receptie om met zijn allen te gaan eten ter gelegenheid van de verjaardag van Marcel. Ellen had bij een heel leuk restaurantje gereserveerd waar ze de kaart zelfs in het Nederlands hadden. Het was helemaal gezellig en na afloop had Ellen een taart geregeld met kaarsjes. Tot slot kregen we zelfs een borrel van het huis die op traditionele wijze werd gedronken. De glaasjes zaten alleen erg vol dus ging dit best moeilijk, uiteindelijk had ik ook die van Josefine opgedronken. Tijdens het eten kreeg ik ook een smsje dat het kabinet was gevallen, dat nieuws drinkt zelfs hier in Guatemala door. Toch maar even op internet een persbericht opgezocht en op verzoek voorgelezen. Dat zijn dus nieuwe verkiezingen. Na het eten gingen we toch maar vroeg naar bed, want morgen moeten we om vijf uur acte de presence geven.