zon, magma, vuurvliegjes en sterren.

Dag 11.

Gelukkig was er vanochtend geen wekker en konden we heerlijk rustig uitslapen. Helaas voelde Laura zich niet zo lekker, waarschijnlijk gisteravond iets verkeerds gegeten, dus bleef zij lekker uitslapen. Zelf ben ik tegen tien uur (normaal vrij vroeg voor uitslapen, maar nu toch bijna drie uur later) opgestaan en daarna heerlijk in het zonnetje een boek te lezen. In de hoop dat er iemand anders ook even het stadje in wil; zeker nu geadviseerd was niet alleen op stap te gaan. Na een drie kwartier had ik echter nog steeds niemand gezien dus dan toch maar alleen op stap.

In eerste instantie naar het plein om daar ergens een ontbijtje te scoren. In de koffiebar waar ik wou gaan zitten, vond ik Marcel en Andre dus ben ik gezellig aangeschoven en een thee en een heerlijk gebakje naar binnen gewerkt. Daarna wouden ze nog even naar de markt dus heb ik even voor gids gespeeld omdat dat om de hoek lag van het postkantoor waar ik zelf bog postzegels moest scoren. We hebben al flink aantal markten gezien, maar toch is het iedere keer weer anders. Ook deze markt stond vol met kraampjes en houten stalletjes en was als je er door heen loopt toch gigantisch groot. Ook hier was het zo dat je bij sommige stalletjes, vooral waar ze vlees verkopen, wat sneller gaat lopen vanwege de geur die er vanaf komt. Op de markt heb ik een tweetal rozen gekocht voor Josefine en Laura nog in het kader van dias de caritas (vriendschapsdag) gister. Vervolgens bij het postkantoor postzegels gehaald en bij de macdonalds (de eerste die ik deze vakantie heb gezien) zijn gaan lunchen, aangezien de heren flink wat brandstof moesten hebben voor het middagprogramma. Deze macdonalds lag ook in een oude posada en had een schitterende binnenplaats met uitzicht op een ruine en de Agua vulkaan. De beide andere vulkanen die hier in de buurt liggen waren helaas weer niet te zien vanwege de bewolking. Hier vonden we ook Josefien die gezellig mee terug liep. Dit was dus gewoon een heerlijk relaxte ochtend met veel zon, wat het echte vakantiegevoel oplevert. We hadden nog tijd om iets te drinken in te slaan, waaronder water voor Laura en vervolgens om te kleden voor vanmiddag en alvast de tas in te pakken omdat het wel eens laat kon worden en we morgen om half zeven vertrekken zodat we nog wat aan de middag zouden hebben. In het hotel zat Laura buiten, en was ze er al eventjes op uit geweest naar het winkeltje tegenover het hotel en zat ze klaar om mee te gaan. Het kamermeisje was echter net bezig de kamer schoon te maken, dus was ik gelukkig net op tijd klaar.

Want vanmiddag gingen we naar de Pacaya vulkaan om die te beklimmen. Deze stratovulkaan is 23.000 jaar oud en onderdeel van een gigantische caldwra. Het is een van de actiefste vulkanen van Midden-Amerika met ongeveer 23 uitbarstingen in de afgelopen 500 jaar, waarvan de laatste in 2000. Onderweg kwamen we langs Ciudad de Guatemala, de nieuwe hoofdstad. En met 4 miljoen inwoners de grootste stad van Midden-Amerika, met alle (armoede) problemen van dien. Voor de mensen die dat wouden was het mogelijk het begin per paard af te leggen, wat me geen overbodige luxe leek gezien de eerdere bergtochten deze vakantie. Laura had ook een paard genomen, omdat ze zich niet zo lekker voelde en Irma en Gerrit zaten ook voor het eerst in hun leven op een paard. Ellen had voor de veiligheid een paar bewakers gevraagd mee naar boven te lopen, omdat dit gebied niet altijd even veilig is. Dit was nog best een steile klim ter paard die je al snel in je dijbenen gaat voelen. Halverwege hadden we een paar stops waar er uitleg werd gegeven over de dieren (het grootste dier dat hier rondliep was de coyote), planten en het uitzicht op de vulkaan dat helaas bedorven werd door bewolking. Wel kon je goed het kratermeer Lago das Caldera zien dat gebruikt werd als watervoorziening voor 14 dorpjes en de elektriciteitscentrale die gebruik maakte van de warmte van de vulkaan. Uiteindelijk moesten we ook afstappen wat geen probleem was en we de laatste 'paar' meter ter voet zouden moeten afleggen. Dit was een flinke klim van een paar honderd meter over de lavabrokken met uitzicht op de krater en het dal. Gelukkig had ik een stok van iemand anders mogen lenen (er was namelijk verteld dat het hele stuk tot een plateau per paard zou zijn). Vanaf het begin van de klimtocht kon je dit keer wel de krater zien met de gigantische rookpluim waarvan we eerst nog dachten dat het wolken waren. Na bijna een uur klimmen en klauteren over de rotsblokken kwamen we ergens waar het flink druk was, en dan; net als je denkt dat de vakantie echt niet beter kan komt er weer een nieuw hoogtepunt. Dit is gewoon een moment dat je nooit meer vergeet. Terwijl het opeens opvallend warm wordt zie je gewoon hoe de magma uit de vulkaan stroomt. Vlak voor je neus, dat is gewoon zo onbeschrijfelijk en niets in vergelijking tot de constante stroom rookpluimen uit de krater zelf. Hier vond natuurlijk een uitgebreide fotosessie plaats van iedereen die met het magma op de foto wil; want op hoeveel plekken ter wereld kan je dit nou meemaken. Wat nog best een uitdaging was gezien de enorme hitte die er vanaf kwam en onder je voeten. Je zag het lava gewoon stromen 20 cm tussen de stenen door.
Er werden marsmallows geroosterd boven het magma en je kon nog doorklimmen naar boven waar je kon zien hoe het in twee bronnen naast elkaar naar boven borrelde en verderop nog een magmastroom dat uit een mooie tunnel kwam zetten. Het was hier gelukkig iets rustiger. Helaas was het al bijna zes uur en begon het te schemeren dus was het tijd om heel vlug naar beneden te lopen omdat we geen zaklantaarns hadden en de lavastenen best verraderlijk zijn. Je mocht ze ook niet met de hand aanraken omdat ze best scherp waren. Eenmaal onder het lavagedeelte had je een mooi uitzicht op een drietal andere vulkanen en de lucht die gekleurd werd door de zon en de maan die bijna compleet werd verduisterd. De lucht was ondertussen flink opgeklaard dus konden we genieten van een schitterende sterrenhemel en in het stukje bos van de vuurvliegjes. Dit was echt net alsof je in een sprookje leefde. Dat helaas verstoord werd door de paarden. Na het hek stond het vol met mannen die hun paard aanboden als taxi, en een paar meter verderop onze 'eigen' paarden. Op zich is het wel heel leuk om te paardrijden, maar bergafwaarts met flink steile stukken in het compleet donker (zonder zaklamp, straatverlichting, lichtvervuiling of zelfs maar maanlicht) is toch wat anders. Maar uiteindelijk verkoos ik dat toch boven het door het donker lopen en niet kunnen zien waar de boomstronken zitten. Dit was wel echt een zeer spannende ervaring, omdat je het niet ziet als het steil wordt en je toch vrij gespannen bezig bent je evenwicht te bewaren. Er zijn dan ook zeer veel Wees Gegroetjes gepreveld zodat ik iets had wat mijn aandacht afleidde en het paardrijden zelfs leuk begon te worden. Ik was wel heel blij toen we beneden waren, maar was ondertussen zo stijf dat ik min of meer het paard Chulo afgetakeld moest worden. Vooral mijn bilspieren, dijbenen en buikspieren hebben het zwaar te verduren gehad. Na een kwartier was de rest er ook, werd de fooi verzameld voor de gids, paarden en beveiliging en mochten we in het busje stappen.

In de bus werden vol trots de foto's bekeken en lag even later iedereen te soezelen. Wie wou werd afgezet in het centrum zodat je nog iets kon eten en een paar gingen door naar het hotel. Gelukkig kon ik mijn tas meegeven aan Laura, zodat ik iets kon gaan eten ook al had ik weinig trek. Al snel ontstonden er groepjes naar de mac en een kroeg en bleef ik met Floor en Josefien over waarmee we naar een geweldig wijnrestaurant gingen waar ze gister ook hadden gegeten. Dit was ook echt superlekker en het was fijn kletsen met zijn drieen. Toen we terug waren gelopen hebben we nog even wat gehaald voor morgen in de bus (we vertrekken namelijk om half zeven!) en zijn we naar bed gegaan. Hier heb ik nog een poging gedaan om via de wifi van het hotel opnieuw de weblog te updaten maar ondanks dat er maar een kamer tussen zat was de ontvangst te slecht hiervoor. Morgenochtend dus nog een keer proberen.
Wel jammer was dat ik Josefine de hele dag niet had gezien, nu ze niet mee was gegaan op de vulkaan.