Belgie in Honduras

Dag 12.

Na een dag van uitslapen was het vandaag de vroegste dag; om half zeven zouden we vertrekken. Laura had zich echter een half uur vergist, dus moesten we op haar wachten. Vanaf vandaag hebben we een ander kleiner busje (de mensen zijn hier ook een stuk kleiner, wat vooral handig is op een markt waar zelfs ik over de mensen heen kan kijken en de andere groepsgenoten kan volgen) waarbij de bagage op het dak getild moet worden. Vanwege de souvenirs wordt mijn tas echter met de dag zwaarder dus waren er twee mannen nodig om deze omhoog te tillen. Nadat de bagage was vast gesjord en iedereen een plekje had gevonden in de bus (je wordt met de dag leniger aangezien ze steeds kleiner worden). Tegenover de bus was de bakker al open en had een flink assortiment aan broodjes, die dus nassaal werden ingeslagen. Tegen kwart voor zeven vertrokken we richting Copan, Honduras wat ongeveer zes uur rijden zou zijn.

Het was duidelijk dat de mensen hier ook vroeg opstaan, tegen zeven uur zag je overal kinderen in schooluniformen lopen. Het schijnt dat deze dagen maken van zeven tot vijf /zes in de middag met misschien een uurtje lunchpauze (siesta hebben ze hier niet). Het eerste stuk tot Ciudad de Guatemala ging mog goed, maar toen we hier dwars doorheen moesten rijden was het een grote file. In het begin zag je overal gebouwen met bewakers met gigantische geweren, en dan ook in grote getalen. Verder werden op de vierbaans snelweg auto's die gebruikt werden als botsauto (er waren er maar weinig zonder deuken) waarvan je je afvraagd hoe ze het nog voor elkaar krijgen om er mee te rijden, gloednieuwe suv's en aftandse bussen met zwarte rookpluimen die op de meest linkse strook stoppen om schoolmeisjes uit te laten die drie rijstroken moeten oversteken. Als je echter ziet hoe vol deze bussen zitten dat mensen zelfs uit de deur hangen ben je toch blij met je eigen bus waar je in ieder geval een zitplek hebt. In de buitenwijken kon je goed zien hoe armoedig de huisjes waren; de sloppenwijken in Mumbai zouden hier bij wijze van spreken door kunnen gaan als villa's. Hele bergen zijn volgebouwd met deze hutjes. Je ziet hier ook mensen die op straat de krant proberen te verkopen en het valt op dat de vrouwen hier minder traditionele kleding dragen, maar gewoon broeken en andere 'westerse' kleding. Katholieke kerken zie je hier maar minimaal, de meeste kerken zijn van evangelische herkomst en spelen een grote rol. Op veel auto's zie je religieze teksten en afbeeldingen van rozenkransen. De Maria verering zoals in Mexico staat hier duidelijk op een lager pitje.

Na anderhalf uur rijden, waarvan ongeveer een uur in de file stopten we bij een benzinestation / wegrestaurant voor een korte koffiepauze. Het zeil waarmee de bagage was vastgebonden was ook een aan een zijde losgeraakt dus moest opnieuw vastgebonden worden. Het was nog best fris zo vroeg. Hier stopten ook meerdere bussen die helemaal leegstroomden met vrouwen en kinderen die ergens gingen picknicken.

Na een half uur reden we verder op weg naar de grens over een weg die steeds hobbeliger werd, maar de chauffeur in volle snelheid nam. Het leek alsof we langzaam het hoogland van Guatemala uitreden met lagere heuvels. Het landschap werd ook steeds uitgedroogder alsof we door de woestijn reden met een maanlandschap vol dorre bomen en gigantische cactusbossen. Hoog boven de heuvels zag je de gieren zweven en we hebben zelfs struisvogels gezien. De dorpjes waar we doorheen reden hadden een zeer relaxte easy going sfeer, waar voornamelijk mannen sociaal bij elkaar zaten. Halverwege stonden we nog twee keer even stil midden op de weg zodat het zeil wederom opnieuw vastgesjord. Van aerodynamica hebben ze hier duidelijk nog niet gehoord; alle bagage werd hoog boven op elkaar gestapeld in plaats van plat over het rek. De derde keer (scheepsrecht) is Ellen gaan helpen. Het was ondertussen vrij gezellig in de bus met spelletjes wie ben ik en samen muziek luisteren. Een deel van de bossen werd hier ook platgebrand.

Na een gigantisch gat in de weg was iedereen wakker en kwamen we tegen een uur aan in niemandsland tussen de grens van Guatemale en Honduras. Hier konden we even uitstappen terwijl Ellen met de paspoorten op pad ging. Binnen een kwartier was alles geregeld en hadden we allemaal een mooie stempel van Copan Ruinas. We hadden hier zowaar bereik dus kon ik even Ruben bellen vanuit niemandsland en vertellen over de vulkaantocht gister. Dit stukje zag er uit alsof we in de Alpen zaten; op de palmbomen en bananenplantage in het dal na. Nog geen kwartier later verlieten we de snelweg en hadden we zoiets van waar zijn we nu weer beland. We werden netjes voor het hotel afgezet, waar de kamers gelukkig al klaar waren en we de sleutels kregen.

Laura is meteen weer onder de wol gekropen (of eigenlijk laken; ze zijn best dun namelijk terwijl het toch niet al te warm is, helaas had ik mijn slaapzak al weggegeven). Zelf ben ik met de groep op stap gegaan om lempira's te pinnen; de eerste pinautomaat deed het echter niet en van de twee die naast elkaar zaten slechts een. Verder heeft het dorpje een centraal plein met kerkje en vier horizontale en vier verticale straten. Verder zit het westelijk deel vol met hotels en oostelijk met restaurantjes en een paar souvenirsshops. Al met al doet het vrij westelijk aan; helemaal toen we bij een restsurantje gingen eten en in het nederlands! onze bestelling konden doen. Dit restaurant werd namelijk gerund door een Belgische man en zijn Hondurese vriendin, met Belgische medewerkers. Het eten hier (echte patatjes) was hier zoals je het thuis ook zou krijen maar dan in twee keer zulke grote porties. Gelukkig viel mijn eigen traditionele gerecht mee qua formaat. En je kon eten met stokjes. Hier was ook een jongen die Josefine wel zag zitten en waarmee Marcel al snel contact had gelegd en samen mee naar de olympische spelen zat te kijken. Nadat iedereen was uitgegeten zijn we langs nog wat van de toeristische winkeltjes gelopen en zowaar een magneetje gescoord. Vervolgens toch terug naar het hotel om te kijken hoe het met Laura ging, dit ging gelukkig al iets beter maar toch bleef ze vanavond en in ieder geval morgenochtend in bed liggen. In het hotel hadden ze ook wifi dus kon ik rustig mijn mail bijwerken en even msn-en tot de batterij leeg was.

Om half zeven hadden we weer afgesproken om gebriefd te worden over de excursiemogelijkheden van morgenochten en middag. Waarbij we onze voorkeuren konden aangeven; de meesten gingen voor de combinatie ruines in de ochtend en warmwaterbronnen, grote, kleine koffiefabriek en een korte wandeling in de middag. Nadat dit allemaal was geregeld zijn we nog even een biertje gaan drinken in ViaVia (het restaurant van vanmiddag) waar ik uit een Leffe glas mocht drinken (ik voel me hier bijna thuis). Dit was best gezellig met Josefine, Josefine, Marcel, Andre en Ron. We hadden echter om acht uur afgesproken in restaurant Carnitas dus moesten we uiteindelijk nog 'opschieten' ook. De rest zat hier al aan tafel dus we konden direct aanschuiven en kiezen uit vele soorten vlees. Het duurde even, maar wat op tafel kwan te staan was een gigantische Amerikaanse portie vlees. Wat echt lekker was maar nog niet eens een kwart van op kreeg. Ellen had ook nog niet veel op dus werd het voor ons ingepakt zodat we het aan de zwerfhonden konden geven die ons vervolgens achtervolgden; de rest ging nog koffie drinken maar ik had het wel gehad dus ging terug naar het hotel.