vulkanen en bossen

Dag 8.

Vanochtend ging de wekker bizar vroeg om kwart voor zes. Gelukkig was alles al klaar dus konden we het rustig aan doen. Er was zelfs nog tijd voor om de laatste kaarten te schrijven zodat ze met een beetje geluk eerder dan mij in Nederland zijn. Om half zeven stond iedereen beneden om met de taxis mee te gaan. Ik had mijn slaapzak uit mijn tas gelaten zodat ik die aan de zwerver kon geven die iedere dag om de hoek in een kartonnen doos sliep. Helaas lag hij er vanochtend niet dus heeft Ellen geregeld dat de man van het hotel dat voor mij zou doen. Met de taxi's werden we naar het busstation gebracht waar we onze bagage konden afgeven en voor ons werd ingeladen.

Het eerste deel van de rit zou drieeneenhalf uur naar de mexicaanse grens zijn. We vertrokken netjes om zeven uur en we waren de stad nog niet uit of de dvd-speler ging weer aan. Ik ben iig lekker gaan slapen en later genoten van het uitzicht. Het waren nog steeds bergen, maar we zaten al een stuk lager. Het landschap begon er ook steeds dorder uit te zien, naarmate we dichter bij de evenaar kwamen.

Op een gegeven moment kwamen we bij een gigantische vlakte vanwaar we de gigantische bergen en vulkanen van Guatemala al konden zien. Na een aantal militaire posten waar de wapens gericht waren, maar gelukkig niet hoefden te stoppen kwamen we bij de Mexicaanse grens. Het was hier erg warm en de zon erg fel; dus alle vesten die je nodig had in de bus vanwege de airco waren hier niet meer nodig. Hier moesten we omstebeurt een stempel halen voor ons paspoort en een verklaring inleveren. Vervolgens was het een paar minuutjes met feloranje taxi's door niemandsland naar Guatemala. Ze hadden hier een gigantische markt waar ze vooral veel kleding verkochten en het echt superdruk was. Aan het einde was het een paar meter lopen naar de Guatemalese douane waar Ellen voor ons allemaal een nieuwe stempel regelde. Dit ging bijzonder vlot, dus konden we de grens (een gele slagboom zonder beveiliging) passeren en onze bagage dumpen in een privebus die de komende dagen bij ons zal blijven. Bij de grens stonden ook tuktuks klaar om mensen verder te vervoeren. Het uitzicht was hier echt geweldig met gigantische spitse bergen en vulkaantoppen. Alles had in totaal nog geen uur tijd gekost wat best snel ging.

Een kleine twee uur later tegen half twee hadden we een stop in Heuheutentango waar we bij een restaurantje konden lunchen. Nadat iedereen had gegeten reden we anderhalf uur verder door een ontzettend mooi naaldbos tot een plaatsje waar we konden pinnen. In dit dorp was het gigantisch druk, met mensen en auto's en vooral veel uitlaatgassen. We waren gestopt bij de shell om daar te pinnen, wat nog even uitzoeken was omdat mensen eerst geen geld kregen. Toen iedereen die dat wou gepind had gingen we voor de laatste etappe van nog tweeeneenhalf uur. Dit was bdst een pittig tochtje waarbij meerdere mensen ziek waren geworden en we heel traag over bergpassen reden met vrijwel geen zicht. Toen we vanaf de snelweg kwamen en de eerste blik op het meer (helaas ook mistig) konden werpen maakte dat veel goed. Het meer Atitlan is gigantisch groot en is een zogenaamd kratermeer en wordt omringd door 12 vulkanen die zijn vernoemd naar de 12 apostelen.

De mensen zijn hier echt superaardig; we hoefden niet eens te zorgen voor onze bagage. Die werd met een busje over de nog geen 100 meter vervoerd. Lauea had ze zelfs zo ver dat ze haar tas naar de kamer brachten. Na de kamerindeling hadden we even tijd voor onszelf voordat we met bijna de hele groep gingen eten. Dus kon ik weer een poging doen iets verder te komen in mijn boek. Toen iedereen verzameld was liepen we het stadje in (wat een stukje bergopwaarts was, maar gelukkig minder dan het op de heenweg leek) op zoek naar een restaurant dat was aanbevolen door de lonely planet. Hier was helaas een andere groep nederlanders ons net voor, waardoor het iets langer duurde zodat een aantal ergens anders gingen eten en we uiteindelijk ongeveer tegelijk klaar waren maar iedereen goed had gegeten (het lekkerste tot nog toe). Tot slot zijn we met zijn vieren het panarockcafe ingegaan voor een cocktailtje en we de andere nederlanders ook tegen kwamen (het was tenslotte de enige live muziek in de hoofdstraat op dat moment) en ze zelfs Suzanne voor ons zongen (weliswaar in het spaans). Terwijl we terugliepen naar het hotel konden ee goed de lichtjes aan de andere oever zien en was het dus gelukkig helder. In het hotel zijn we meteen gaan slapen; morgen zou het weer een drukke dag worden.