Canon del Sumidero

Dag 6.

Vanochtend ging pas om half acht de wekker dus heb ik bijna het klokje rond kunnen slapen. Na een lekkere warme douche (voor het eerst in een badkamer die koeler is dan de slaapkamer) en aangekleed te zijn (ook voor het eerst met lange mouw) gingen we op zoek naar een bakker voor het ontbijt. Uiteindelijk werd het een cafeetje met lekkere thee en koffie waar Geralda en Floor ook zaten. Voor het ontbijt was helaas geen tijd meer dus namen we die mee. Terug bij het hotel waren er al een paar mensen aan het wachten en moesten we doorgeven welke excursies wij wouden doen in de avond. Ook kwamen we er achter dat we gisteravond niet veel hadden gemist, aangezien er een paar mensen ziek waren geworden en het voor de anderen was tegengevallen. Niet veel later werden we opgehaald met een busje die ons door een flink stijgende en dalende weg op volle snelheid door de wolken naar een dorpje bracht waar we, voorzien van zwemvesten aan boord gingen van een speedboot. Er was eerst nog enige verwarring omdat het leek dat er niet genoeg plekken waren, en we als groep bij elkaar wouden blijven.

Na wat herschikken om de balans eerlijk te verdelen gingen we er met volle snelheid vandoor. Tot de brug waar we de pan amerika road van onderen zagen en de ingang van het park van de Samoryakloof waar we de polsbandjes moesten showen. Deze canyon is 36.000.000 jaar oud en gevormd door een aardbreuk, er hebben hier dus ook dinosauriers rondgelopen... Vervolgens stopte hij bij een paar bijzondere plekken zoals een vogelbank met aasgieren, dat wit zag van de kalk. Een waterval in de vorm van de kerstboom, gevormd met steen, alg en mineralen. Twee gigantische rotsen die je het gevoel geven dat je Frodo bent op weg naar Mordor. Deze 1000m hoge rotsen vormen het symbool van de staat Chiapas, en een van de twee is beroemd omdat hier vele maya inwoners vanaf zijn gesprongen, omdat ze liever dood waren dan slaaf van de spanjaarden. Onderweg zagen we nog een krokodil en vele vogels tot we bij een wat breder meer waren dat gevormd werd door de 260 m hoge stuwdam dat een groot deel van Mexico en Guatemala van stroom voorziet. Daarna was het in een stuk terugvaren naar het beginpunt waar de pet rondging voor de fooi.

Het busje bracht ons naar het stadje waar we een uur de tijd hadden voor de lunch waarvooor we een mooi overdekt binnenplein uitzochten. Zoals op andere plekken duurde het erg lang voordat iederen eten had, de eersten hadden het zelfs al op terwijl de laatsten nog moesten wachten. Het was me eindelijk gelukt om tacos te vinden wat hier een soort deegrolletjes zijn gevuld met kip en daar overheen veel mayo.

De bus bracht ons in drie kwartier weer terug naar Sa n Cristobal, wederom reden we door de wolken heen. Soms met een zicht van nog geen vijftig meter, terwijl er wel werd ingehaald. Wat hier best bijzondere manouvres zijn waarbij de langzame auto en eventuele tegenliggers op de vluchtstrook gaan rijden en de inhalende auto in het midden van twee autobanen inhaalt.

Het was pas kwart voor drie en om kwart voor zes moesten Josefien, Josefine en ik klaar stasn bij de receptie voor de salsales. Er waren echter nog een paar mensen die ook naar de markt wouden dus gingen we daar met een groep heen. Al snel liep iedereen zelf rond te slenteren en kwam je elkaar af en toe tegen. Ze hadden hier echt mooie sieraden, kleding en shawls en tassen. Het mooiste was echter om te zien hoe het alledaagse leven hier plaats vind; moeders die kinderen de borst geven, mannen die film kijken op een portable dvd-speler, kinderen die spelen of huiswerk maken en oudere mensen die de handcrafts die ze verkopen aan het maken zijn. We kwamen onder andere mensen tegen die een traditionele maya massage met verschillende technieken hadden gehad en ons dat aanbeveelden; dit gaan Josefien en ik dus morgen doen. Ook nog even op zoek geweest naar goede dansschoenen met stilettohakken, maar die hadden ze helaas niet. En een spaanstalig kookboek gekocht met traditionele mexicaanse gerechten; ik moet dus echt aan de cursus spaans. Na het halen van een broodje bij de subway (de kookles die vanavond op de agenda staat zou namelijk niet zo heel voedzaam zijn), een bezoek aan de kathedraal en een zoektocht naar een pinautomaat had ik nog even een half uur om bij te komen voordat we naar de andere kant van het centrum moesten lopen.

Ik had me namelijk opgegeven voor zowel de salsales (ik mis tenslotte een les en je techniek kan je altijd verbeteren) als de kookles. Voor we begonnen met de les liepen we eerst naar het dak vanwaar we een schitterend uitzicht hadden over de stad terwijl de zon achter ons onder ging. De salsales begon heel saai met de basisstapjes, maar werd al snel interessant toen we in paren gingen dansen en helemaal toen we gingen draaien. Dit is namelijk compleet anders dan ik in nederland heb geleerd en het tempo ligt een stuk hoger. Later kwamen er ook nog twee mannen bij dus was het helemaal leuk om te oefenen. De kookles was ook wel leuk; er was voor iedereen een bordje en scherp klaar gezet en de ingredienten stonden op tafel. Voordat we begonnen kregen we een glaasje posh (lokale mayadrank waarvan ze er vijf achterover slaan om dichter bij de goden te komen) die we in een slok achterover moesten slaan. De gezichten na afloop waren veelzeggend, het had eigenlijk nog het meeste weg van het griekse Ouzo. Nadat alle handen waren gewassen kreeg iedereen een tomaat, ui of chili om in hele kleine stukjes te snijden. Vervolgens ook de koriander en advocaat. De chili (peper) was voor mij; dit ging later verkeerd toen ik ondanks ik na het wassen van mijn handen toch in mijn ogen zat, het was nog best moeilijk om dit uit te spoelen. De wortels en bietjes moesten geraspt, room geklopt, de bonenpuree verwarmd en de tortillas gefrituurd. Gelukkig waren we met acht dus was het goed te doen en stonden er al snel zeven schalen op tafel. De bedoeling was dat je een pannenkoekje pakte en daar van alles in de juiste volgorde op deed om vervolgens op te eten. Deze chalupas waren erg lekker en smaakvol, dus terug in Nederland zullen Laura en ik het wel een keertje maken.

We liepen met zijn allen terug en kwamen onderweg nog de andere salsadansers tegen die zich te goed deden aan sushi. En op het grote plein het feest van een middelbare school die vijftig jaar bestond met diverse optredens zoals blokfluit en dans en een aantal speeches en voordrachten. Daarna gingen diegene die nog niet genoeg hadden wat eten en Laura en ik op zoek naar een cocktailbar waar Laura letterlijk naar binnen werd getrokken, er speciaal voor haar muziek werd aangevraagd en de ober duidelijk zijn best deed om haar te versieren en zelfs om een knuffel vroeg! De cocktails (onder andere fresco colada) was erg lekker, we hanteren het systeem dat we wat anders bestellen zodat we met elkaar kunnen wisselen. Tegenkwart voor tien ging Laura naar bed en ik nog even nasr een internetcafe om de blog te updaten (helaas herkende de computer mijn usb niet), waarbij ik het slechte nieuws kreeg dat de stage niet door gaat en het goede nieuws dat het valentijnszwervertje af was en wel 24 bladzijdes telt, dus meteen een kopie afgedrukt voor Laura zodat ze de eerste is buiten de redactie die hem leest ondanks de 9000 km afstand. Daarna toch maar naar bed gegaan waar ik helaas Laura moest wakker maken en nog even wat heb gelezen.