bergen

Dag 5.

Vandaag mochten we gelukkig 'uitslapen' wat wil zeggen dat we in plaats van half zeven een half uur de wekker ging. Het inpakken duurde helaas echter dan verwacht dus tijd om rustig te ontbijten was er niet, maar daarvoor was ik gister naar de supermarkt geweest zodat ik nog even tien minuten kon liggen nadat alles klaar lag. Wederom werd alles in twee taxis geladen, waarbij ik er met eentje meereed naar het het busstation (had namelijk last van de spieren in mijn bovenbeen na de klimpartijen van gisteren).

Om negen uur vertrokken we met de bus richting San Cristobal de las Casas wat een zes uur durende bergrit zou zijn. In eerste instantie zou ik voorin zitten, maar omdat er nogal wat mensen wagenziek waren werd er geruild en zat ik nog vrij vooraan. De busrit was van begin tot eind supermooi met heel veel bergen en tropische bossen, dus heb ik zeer veel foto's gemaakt en heel erg genoten van de rit. Het was ook zeer bijzonder om door de dorpjes te rijden waar je mannen op het heetst van de dag zag werken op een plantafe, vrouwen hun kind de borst zag geven en kinderen spelen op schoolpleinen. Het was opvallend hoeveel kinderen niet naar school gingen maar op straat rond hingen.

Tegen kwart voor twaalf stopten we bij de stad Ocosingo dat heel mooi in een enorme vallei lag, hier kregen we twintig minuten om even de benen te strekken en een lunch (lees een zakje chips, meer keus hadden ze niet) te scoren voor we weer weg gingen. Laura en ik waren nog op zoek gegaan naar ijsjes, maar waar gezegd was dat we ze konden kopen hadden ze ze niet en in de winkel waar ijsposters hingen verwezen ze ons naar de buren. Net op tijd bedacht ik me dat het nu rond etenstijd was in Nederland en ik dus een geslaagde poging kon doen om Ruben even te spreken, aangezien dat eerder nog niet was gelukt.

Het tweede deel van de rit was ongeveer hetzelfde maar langs iets meer dorpjes en nog meer slingerwegen. Een groot deel van de groep was dan ook in slaap gevallen. Je kon wel merken dat hoe verder je de bergen in reed, des te armer de bevolking was. De betonnen huisjes maakten plaats voor houten hutjes, kinderen rapen zwerfvuil langs de weg, de mensen zien er minder verzorgd uit en de kerken waren kleiner en eenvoudiger qua architectuur. Het was ondertussen ook bewolkt geworden, wat in combinatie met de airco er voor zorgde dat het vrij fris was in de bus. Het landschap zag er hier ook iets minder fris groen uit dan eerder, dit kwam omdat we al flink waren gestegen richting de 2000m hoogte en het regenwoud had plaats gemaakt voor naaldbossen. De mensen hier leefden ook meer veeteelt, waarbij de dieren aan paaltjes weren vastgebonden en ze beperkte graasruimte hadden. Je merkt ook dat auto's hier erg belangrijk zijn, er wordt veel aandacht besteed aan het schoonhouden en wassen van de auto's zodat ze blijven glimmen en op de kleine nissan vrachtwagentjes (zogenaamde collectivo's) voor passagiers en vracht stonden allerlei katholieke teksten. Op het laatst kwamen we nog langs een gigantische militaire basis, vanwege de voortdurende conflicten met de zapistas (bevrijdingsleger / rebellen). Een stuk van de weg die we vandaag reden staat ook wel bekend als de pan america weg die noord en zuid amerika met elkaar verbind.

Om kwart voor drie kwamen we aan in San Cristobal de las Casas, een stad die in 1528 werd gesticht door een spaanse bisschop en daar naar is vernoemd. Het zou tien minuten met de taxi zijn (in werkelijkheid de straat uit) waar we op het centrale plein werden gedropt (dat we zo hoog zaten werd al snel duidelijk toen de deoroller ontplofte vanwege de druk die er op zat) en een stukje een straat in moesten lopen dat winkelgebied was en dus geen auto's mochten komen. Op de hoek stond de kathedraal, een erg sombere kerk die duidelijk een likje verf kon gebruiken. In het hotel werden weer de kamersleutels verdeeld, de komende drie nachten slaap ik weer bij Laura op de kamer. Waarna de bagage gedropt werd en de meesten in het centrum gingen wandelen maar Laura en ik op pad gingen naar het Na Bolom (huis van de jaguar) museum.

Dit museum is in de hacienda van een oude deense archeoloog en zijn zwitserse vrouw die een fotocollectie van 52.000 foto's heeft achter gelaten. Allebei hebben ze zich ingezet voor het behoud van het regenwoud waar de Lancandon indianen wonen; de enige mayastam die niet door de spanjaarden werd beinvloed en nog precies zo leven als vroeger en daarom ook hun eigen regels mogen hanteren zoals polygamie van de mexicaanse overheid om dit te behouden. Het huis was gebouwd als klooster en deed nu dienstvals museum, hotel en restaurant. Iedere dag om 16.30 is er een rondleiding door een engelstalige gids (vrijwilliger) die je langs de slaapkamer, bibliotheek, tuin, eetkamer, kantoor leidt en vooral heel veel kan vertellen om het tot leven te brengen. Hij was zelf chauffeur geweest van de vrouw (tot 1993) en vol lof over haar. We waren met een klein internationaal clubje met een amerikaans (Wisconsin) stel, een jongen uit Egypte en wij twee. Na de film zijn we met de jongen terug naar het centrum gelopen, waarbij we konden slenteren over de calle de guadeloup (winkelstraat met veel europese restaurantjes). Uiteindelijk zijn we bij een italiaan gestopt en liep hij door omdat hij eerst wou douchen. Gelukkig had hij ons wel een paar tips te geven wat we konden doen.

Het italiaans restaurantje had echte italiaanse gerechten op de kaart zodat we begonnen met een gedeelde salada mixta, daarna een gigantische goed gevulde pizza met dunne bodem, voorgesneden in slices zodat je direct kon aanvallen. Natuurlijk dronken we hier een wijntje bij; een hele echte merlot geimporteerd uit Venetie in gigantische wijnglazen (duurder dan de gemiddelde cocktail hier). Tot slot ging ik voor eenbdessert waarbij ik de keus had uit vijf gerechten met chocola, het was iets dat salame de chocola heet en een viertal schijfjes chocoladesalami waren met chocoladesaus; het was erg lekkerven gaat zeker op het lijstje dingen die ik thuis ook wil maken. Nadat we hadden betaald gingen we weg waarbij we de ober chagrijnig achterlieten ook al hadden we ruim fooi gegeven. We zijn nu nog een paar winkeltjes in geweest (de valentijn sfeer is hierop volop aanwezig, overal hangen hartjes en rode slingers) terwijl we terug liepen naar het hotel (helaas had ik mijn telefoon niet bij me anders had ik de weblog geupdate in een internetcafe).

In het hitel had Ellen een briefje voor ons achtergelaten met waar ze zaten, maar zijn we richting de kamer gegaan waar ik na een poging om iets te lezen in het boek dat ik al bijna een week meesleep maar telkens niet aan toe kom, maar na 21 bladzijdes al in slaap viel (terwijl het pas iets van negen uur was).