Portugees & Hollands Cochin

Om half zeven ging de wekker dus was het weer douchen, waar Vincent eerst een enorme tor moest verwijderen en daarna uitchecken. Gelukkig hadden we gisteravond al de rekening betaald, dus dat scheelde weer. Buiten was het even zoeken naar een taxi waarvan de chauffeur niet sliep, maar toen we aankwamen (waarbij de chauffeur ons nog extra geld aftroggelde omdat hij ons eerst naar de verkeerde gate had gebracht die vijf kilometer uit elkaar lagen) hadden we tijd zat dus konden we rustig ontbijten met een hamburger en een pizza. Tja niet het meest fantastische ontbijt, maar brood hadden ze niet en achja als je er zin in hebt… Waar we uiteindelijk na lang wachten naar het vliegtuig mochten en vertrokken richting de zuidelijkste provincie Kerala.

Het was gelukkig maar een korte maar zeer mooie vlucht met uitzicht over de kustlijn die we volgden. Terwijl ik zat weg te mijmeren en muziek te luisteren had Vincent een gesprek aangeknoopt met zijn buurman. Ook hier had het autoverhuurbedrijf alles goed geregeld en stond een chauffeur ons al op te wachten. Helaas bleek de auto van mindere conditie te zijn en hielden we onze adem in bij al het piepen en schuren, met name tijdens het remmen. De eigenaar verzekerde ons er echter van dat er niets aan de hand was en dat we morgen naar kantoor zouden gaan en hij de auto zou inwisselen. Dus reden we bijna twee uur vanaf het vliegveld redelijk landinwaarts gelegen en zo op de foto gezet kon worden als vijfsterrenhotel naar het kustplatje Cochin. De weg voerde ons over wegen met enorm veel billboards; de een nog groter dan de ander en eigenlijk allemaal hebben ze het thema trouwen. Of het nou gaat om trouwringen, jurken, locaties, hotels; je kan het allemaal vinden langs de weg. Ook keken we onze ogen uit naar de grote hoeveelheid kerken die je hier vind. Dat is echt een groot verschil met het islamitische noorden, het hindoeïstische westen of het boedhistische Ladakh. En er werden zelfs complete kathedralen nieuw gebouwd om aan de vraag te kunnen voldoen. Het blijkt dat veel Hindoestanen de overstap maken naar het christelijk geloof omdat ze hier meer mee voelen. Wat ook weer problemen oplevert omdat het christendom geen kastensysteem kent en dus zijn mensen opeens hun positie en raamwerk kwijt. Dit bestaat eigenlijk uit twee delen; het stadse gedeelte met alle winkels, hotels en woonwijken en tegen de oceaan ligt het oude dorpje Matancherry. Hier zijn een tijd geleden de eerste Nederlandse kolonisten aan land gegaan om een handelsverbinding op te bouwen. Om hier te komen moet je ook over twee tolbruggen heen, omdat het een eiland ligt. Eenmaal aangekomen adviseerde de chauffeur ons eerst een beetje sightseeing te doen voor we het hotel opzochten. Achteraf bleek dat hij geen idee had waar het was en zo anderen om hulp kon vragen, want Indiërs voelen het zeer beschaamd om nee te zeggen of iets niet te weten. Dan vragen ze liever nog hulp aan andere chauffeurs of mensen langs de weg dan dat jij als toerist ze mag helpen. Dus werden we als eerste gedropt bij het Dutch Palace. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het officieel geen Nederlands paleis is maar gebouwd door de Portugezen, maar na verval is het opgeknapt door de Nederlanders. Natuurlijk gingen we ook even naar binnen, helaas mochten er geen foto’s gemaakt worden maar de prijzen waren schikbarend. Waar we in Ladakh omgerekend een euro kwijt waren (is al niets) ging het hier om toegangsprijzen van 10 cent!!! In het paleis waren er voornamelijk oude muurschilderingen te zien, oude kleding, de geschiedenis van Kerala en portretten van de maharadja’s uit de buurt. Na afloop liepen we een klein stukje door Jew Town; een verzameling bont gekleurde huisjes met allerlei soorten winkeltjes waar flink handel gedreven werd ook al was het bijzonder rustig. Hier was ook een doodlopend straatje waar de synagoge stond. Helaas was deze net gesloten voor de lunchpauze dus liepen we terug naar de auto om ons naar het hotel te brengen waar we de bagage veilig wouden wegbergen en op zoek wouden gaan naar een lunchplek. De chauffeur had echter andere plannen maakte eerst nog een extra stop bij de St. Francis Chuch. Dit is de oudste katholieke kerk in India en na wat zoeken naar de ingang, konden we uiteindelijk via de pastorie naar binnen. Hier waren een aantal kinderen kerstliedjes aan het oefenen, waarvan de melodie nog heel lang bleef hangen. Ook vonden we oude Nederlandstalige grafstenen van vrouwen van Nederlandse voc-handelaren die in deze kerk begraven waren. Het is best bijzonder om zo ver van huis oud-hollandsch taalgebruik terug te vinden.

Na heel wat zoeken vonden we uiteindelijk de homestay waar we vooraf geboekt hadden, deze bleek twee namen te hebben en daardoor moeilijk te vinden. De homestay was echter niet helemaal wat we hadden verwacht; het gezin waar we te gast waren had flink geld gespaard om hier een huis te kunnen bouwen bedoeld als homestay. Waar ze zelf met twee gezinnen (twee broers) woonden en boven drie kamers die ze konden verhuren. Nadat het hele gezin aan ons was voorgesteld en ze ons kaartjes hadden verkocht voor de Kathakali show waar ik graag heen wou gingen we op weg om nog een beetje op tijd te komen. Het zou vlak bij de kathedraal zijn en we hadden een soort schematische plattegrond bij ons. De kathedraal was niet moeilijk te vinden, dus nadat we deze hadden bezocht (was op dat moment een eucharistie bezig) en de Mariakapel hadden bezocht was het weer zoeken naar waar we heen moesten. Ook al hadden we een kaart en zou het tegenover de kathedraal liggen. Een tuctucchauffeur die ons eerder al de kathedraal had gewezen bleef om ons heen draaien met aanbiedingen om ons Matancherry te laten zien. Uiteindelijk vonden we toch een bord vlak voor een klein paadje dat ons ergens naar een gebouw leidde waar we moesten zijn. Binnen in dit gebouw was een klein theater gevestigd waar op het podium vier mannen bezig waren zich te grimeren. Dit gaat echt totaal anders dan dat je gewend bent, want alle kleuren, vormen en materialen hebben een zekere symboliek en ook het opbrengen gebeurd volgens bepaalde tradities en heb je vier jaar training voor nodig. Vervolgens werd er wierook gebrand en gebeden uitgesproken en kwamen de muzikanten het podium op en legde een van de zangers de achtergronden van deze kunstvorm uit. Het houdt ongeveer het midden tussen dansen en zingen, waarbij de bewegingen en mimiek van de dansers staan voor woorden en zinnen en zo een verhaal uitbeelden. Het is erg moeilijk om uit te leggen hoe het precies werkt maar de show was een absolute topervaring. Na de show waarbij je gelukkig foto’s mocht maken liepen we naar het dichtstbijzijnde restaurant dat natuurlijk helemaal vol zat met mensen die allemaal tegelijkertijd gingen eten dus moesten we even wachten. Het eten was hier ook niet zo heel erg bijzonder, dus gingen we na het eten nog een stukje wandelen langs het water met de chineze visnetten, als je hier uitkijkt over de oceaan en je door de geschiedenis zo bent verbonden met waar je vandaan komt geeft dat echt een onbeschrijfelijk gevoel. En natuurlijk niet te laat terug naar de homestay, waar we slechts een klein dekentje hadden gekregen en in de andere hotelkamer geen dekens lagen dus we vrij slecht sliepen.