Citytrip Mumbai

Vandaag stonden we al om zes uur op om om zeven uur naar het vliegveld te vertrekken vanwaar we naar Mumbai zouden vliegen. Hier hebben we afgesproken met een vriendin van mij die ik heb ontmoet tijdens de World Jamboree in Engeland. Dit was een zeer heftige vliegtocht met veel turbulentie vanwege het weer en de monsoonwolken maar ook het formaat van het vliegtuig. Gelukkig zijn we veilig geland (het laatste stuk vlogen we over de uitgestrekte sloppenwijken rondom de stad) en was het anderhalf uur in een taxi naar het hotel. Hier hebben we onze ogen uitgekeken en geen een tuctuc gezien. Ook ligt er hier vrijwel geen afval op de straten, zijn er geen bedelaars te zien en is er heel veel hoogbouw. Ook waren er veel vrachtwagens vol met mannen die de geboortedag van Lord Krishna vieren. Het aantal vrouwen hier valt erg tegen. Ons hotel bevind zich aan de marine drive (de boulevard langs het water) in een van de betere wijken van India. Het uitzicht hier is echt geweldig; de baai is vrijwel volledig rond en overal verrijzen de wolkenkrabbers. Nadat we waren ingecheckt, lekker gedoucht waren was het tijd om eens contact te zoeken met Ashwini omdat we geen concrete afspraken hadden gemaakt. Na een aantal mislukte pogingen (het was niet mogelijk om met de hoteltelefoon te bellen, en we het uiteindelijk via de receptie mochten doen) hadden we elkaar eindelijk aan de lijn. Helaas bleek ze nog in het dorp te zijn waar ze woonde, een paar uur van Mumbai vandaan. Maar ze zou proberen diezelfde dag nog een trein te pakken zodat ze er de volgende dag zou zijn en dan een route uitstippelen langs alle bezienswaardigheden. Dus hebben we besloten die dag niet veel te doen en een beetje in de hotelkamer te hangen. Tegen een uur of drie kregen we echter wel trek in lunch en was het helaas niet mogelijk om roomservice te bestellen. Maar gelukkig zat er op de hoek een hele goede italiaanse pizzeria, met echte italiaanse pizza’s. Dit was echt super lekker eten en je waande je direct in de westerse wereld. Er reden zelfs engelse schoolbussen voorbij… Later liepen er echter ook straatkinderen die van alles maar vooral vlaggetjes probeerden te verkopen aan de autochauffeurs. Na afloop van de pizza kregen we zelfs een evaluatieformulier hoe we de pizza vonden om een jaar lang gratis eten te winnen… Natuurlijk hebben we hem ingevuld, ook al ging het niet om de gratis pizza, en de kok advies gegeven over dat een pizza picante toch echt wel pittig mag zijn. Na de pizza zijn we gaan wandelen naar Naariman point, deze ‘bijzondere’ plek lag om de hoek en was maar een klein stukje wandelen en volgens Ashwini heel bijzonder. Eenmaal aangekomen zag het dan ook zwart van de mensen en toeristen die allemaal op de foto wouden. Naariman point zelf was eigenlijk niet meer dan een kleine pier aan het einde van de Marine drive met heel veel betonblokken die het oceaanwater tegen houden. Over die blokken liepen echt veel kleine krabbetjes die een zwaar gevecht tegen de golven leverden. Helaas mocht ik van Vincent daar niet op klimmen omdat hij dat te gevaarlijk vond, waardoor ik me natuurlijk niet liet tegenhouden!!! Vanaf hier had je een uitzicht op de volledige Queen’s Necklace (’s-Avonds als alle lantaarns aan zijn lijkt het net een parelketting) met wolkenkrabbers waarvan sommige gewoon midden in de sloppenwijken staan. Dit was echt onvoorstelbaar, arm en rijk gewoon naast elkaar. Dit moest ik dan ook wel even op me in laten werken. Maarja, tijd om een internetcafé te vinden om even wat mails te lezen nu we dat al heel lang niet meer gedaan hebben en een poging te doen om de weblog te updaten. Na heel wat zoeken vonden we naast het warenhuis waar we voor Vincent nagellak hebben gekocht (doorzichtig omdat hij last had van zijn blauwe vinger) een internetcafé een beetje achteraf, helaas vonden we helaas geen andere dus moesten we hier wel terecht. Dus hier zit ik dan een verhaal van de afgelopen twee weken te typen om tot de conclusie te komen dat internet vastloopt en ik dus alles kwijt ben ;-( (Noot: ruim een maand na India wanneer ik weer een poging doe dit up te daten blijkt het toch niet helemaal weg te zijn). Om de avond goed te beginnen liepen we terug naar Marine Drive om van een geweldige zonsondergang te genieten, althans dat was de bedoeling. Helaas werd het niet meer dan een beetje roodkleuren omdat de zon in een enorm wolkendek wegzakte. Dus op naar de chinees (met echte chinezen) om daar chinees te eten, zoals we in heel India nog niet gedaan hadden ook al zitten we hier verder weg van China dan in Ladakh. Dit eten was echt superlekker, met echte chinese tomatensoep en natuurlijk noodles, het ijsje was misschien toch net iets te veel. Dus maar direct terug naar het hotel om te gaan slapen.

De volgende dag hebben we licht uitgeslapen en via de roomservice ontbijt besteld (dat was dan wel weer mogelijk). Helaas begrepen ze het verkeerd dus kregen we maar de helft, achja, taalproblemen… Omdat we gister niets meer hadden gehoord van Ashwini toch maar weer een poging gedaan haar te bereiken om tot de conclusie te komen dat ze niet in Mumbai is. Waarom verbaasde ons dat nou niet??? Dus was het douchen en ons eigen plan uitstippelen om toeristje te spelen in Mumbai. We waren het hotel nog niet uit of er werd al een harde concurrentiestrijd gestreden onder taxichauffeurs (had ik al gezegd dat er hier in het centrum geen tuctucs reden) en we met een taxi langs Chhatrapati Shivaji Terminus (voorheen Victoriastation) gereden. Helaas was dit bijzondere gebouw gesloten omdat het vandaag Independance day was en er nog geen jaar geleden aanslagen waren geweest. Dus was het vanaf een afstandje foto’s maken en door een omgeving met heel veel victoriaanse paleisjes naar de India Gate te rijden. Ondertussen had Vincent een gezellig gesprek aangeknoopt met de chauffeur en zijn vriend die bij hem in de leer was om het vak te leren en wat wou zien van India. Het eindigde met een open motorkap vlak voor het Taj palace hotel, waar ik me toch wel afvroeg waar die mensen zo naar gaapten; dat hotel of Vincent… Ik vond het wel grappig om te zien hoe de taal van auto’s overal verstaan wordt. Toen er afscheid genomen was liepen we richting de India Gate. Deze werd hier gebouwd in de ?e eeuw ter ere van het bezoek van de Engelse koningin Victoria. Helaas was het gebouw nog niet klaar dus stond er een kartonnen versie en was het uiteindelijk monument pas tien jaar na data gereed. Daarnaast staat dus het Taj Palace hotel; ooit gebouwd door de directeur van Tata die in het toenmalige tophotel niet welkom was omdat hij zwart was. Dus heeft hij zijn eigen hotel gebouwd, dat zelfs na een paar aanslagen nog overeind staat, en is het andere hotel verleden tijd. Na de nodige toeristenfoto’s kwamen er overal mensen op je af die van alles wouden verkopen, maar voornamelijk boottickets naar de haven of olifanteneiland. Omdat we niet wisten of deze waren te vertrouwen hebben we maar de Lonely planet gekocht en bij een van de kantoortjes een bootticket gekocht voor laatstgenoemde. Het was even zoeken welke boot het was; gelukkig diegene met de korte rij en al snel vertrokken we uit Mumbai. Gelukkig maar want de lucht werd steeds grijzer en al snel barste een nieuwe monsoonbui uit, zelfs op de boot werden we allemaal nat. Nadat we bijna een uur gevaren hadden langs allemaal olietankers kwamen we aan op het eiland (aan de andere kant een olieraffinaderij) waar we op een enorm lange pier aanlegden. Nadat ik me in een poncho had gehesen en klaar was om van boord te gaan werd het droog, dus kon ik hem weer uittrekken en liepen we over de pier naar het eiland, waarbij we werden ingehaald door een stoomtreintje dat over de pier reed. Nog voor we goed en wel op het eiland waren moesten we opnieuw geld betalen; dit maal toeristenbelasting voor het bezoeken van het dorp; dat bestond uit twee restaurantjes en heel veel shops. Nadat we hadden geluncht (beter nu dan vlak voor we straks weer de boot opmoeten die zeker niet aan te raden is als je ook maar enig last hebt van zeeziekte). Vanaf hier was er een trap die naar boven ging, naar de grotten, en ook volledig overdekt was door blauw zeil en aan beide zijden marktkraampjes met de meest fantastische spullen. Zowel originele lokale dingen zoals prachtige kaarten als spul wat je overal in India tegen komt en wat ze aan toeristen proberen te verkopen. Eenmaal boven mag je opnieuw je portemonnaie trekken om ditmaal een toegangskaartje te kopen om de grotten te bezichtigen. Nadat we de main cave hadden bezocht; een gigantische uitgehouwen grot met mooie rotsbeelden zoals in Mahalipuram. Toen we verder liepen om de andere vier grotten te zien werd Vincent belaagd door een aap die uit was op een van de flessen drinken die hij in zijn handen had; voor mij een fles water en voor hem limca (een soort miloensinas). Op het advies van andere toeristen wierp hij de fles water op straat waarna de aap tegen hem op klom en de fles limca uit zijn handen trok. Gelukkig had ik net op dat moment mijn fototoestel paraat, in eerste instantie om Vincent met een dartelende aap in de buurt op de foto te zetten, maar net op het moment dat hij springt klik ik. Echt een superactiefoto dus, helaas vond Vincent het een minder geslaagde actie en had hij weer genoeg apenfratsen. De andere vier grotten waren ook zeer bijzonder met steeds een andere mate van onderhoud; de vijfde grot was zelfs nog vrijwel overwoekerd met groen en had een waterval. Deze grot lag echter wel zo afgelegen dat er in de boom voor de grot een moederaap trots bezig was haar jong te voeden. Verderop waren twee andere apen aan het vechten om weet ik veel wat, maar wachten we toch wel even voor we er langs liepen om weer na de nodige inkopen terug te lopen naar beneden. Waarbij het opvallend was dat hoe lager je kwam, hoe goedkoper de prijzen werden. Toen was het vlug weer aan boord en voerden we recht op een monsoonbui terug naar Mumbai. Helemaal zeiknat en met weer nieuwe vrienden die Vincent had gemaakt na een discussie over de mexicaanse griep kwamen we terug op het vaste land en begonnen we aan een wandeling door het historische victoriaanse Mumbai. Waarbij we ons zo in een oud engels dorpje waanden. Eigenlijk waren we op zoek naar de kathedraal die heel erg mooi zou zijn, helaas waren we verkeerd de weg gewezen dus kwamen we precies vijf minuten na sluitingstijd aan. Voor de kathedraal was een groepje jongens bezig om cricket te spelen, hoe engels wil je het hebben… Dus was het op zoek naar een restaurant, nadat Vincent een paar broeken had gekocht (waarvan eenmaal terug in het hotel een een vrouwenbroek bleek te zijn). Uiteindelijk zijn we gaan eten in het restaurant naast de chinees van gister, waar we gister ook al waren maar helaas vol zat. Dit was Shivsagar en was nog beter dan gister; ze hadden hier echte pasta, maar nog belangrijk er een sizzling brownie met ijs, een enorme kan met gesmolten chocola en noten. Helaas kennen ze geen sizzlers in Nederland; maar dit is echt het introduceren waard. We waren vrij vroeg terug in het hotel dus hebben we nog even een film gekeken voor we de volgende ochtend weer vroeg op pad moesten.