Strand & Rotsen in Varkala

Na aan nacht redelijk geslapen te hebben werden we al om 6 uur wakker doordat de ‘bemanning’ (klinkt zo vreselijk) wakker was en ging rondlopen en we dus ook wakker werden. Tegen half acht was het ontbijt klaar en vertrokken we richting het grote Vermandabad Lake wat Vincent nog graag wou zien en het op een na grootste zoetwatermeer van Azië zou zijn. Het was echter een verrassing toen we daar aankwamen omdat de kapitein de vraag niet begreep of we daar heen gingen en dat niet de kortste route zou zijn. Daarna vaarden we door een smal kanaaltje in een grote file van huisboten die allemaal tegen negen uur zouden aanleggen om de toeristen van boord te laten gaan. Na het aanleggen moesten we over drie andere boten klimmen, springen en klauteren voor we aan wal konden, met soms erg grote overstappen of zelfs losliggende plankjes. Gelukkig werd de bagage door anderen aan wal gebracht waar de chauffeur alweer klaar stond met een ‘gefixte’ band waar hij heel trots over vertelde en gingen we op weg naar Varkala. We waren nu in het rustiger deel van de vakantie gekomen om weer een beetje op adem te komen na alles wat we gezien hadden en een beetje van het strand en water te genieten. In Varkala was het lang zoeken naar het hotel dat was gereserveerd, maar helaas hadden ze niet datgene wat ze hadden beloofd; namelijk zeezicht en airco. Ook de andere kamer die ze ons lieten zien was heel erg smerig en vol met insecten (die ze wel even wouden schoonmaken), een airco en zeezicht was een vlekje blauw tussen heel veel palmbomen door. Dus gingen we naar de buren; Santa Claus Village dat vier kamers had met front sea view en wel een airco. Het was echter wel duidelijk dat het laagseizoen was want ook hier was het niet helemaal goed onderhouden. Maar afijn het voldeed; omdat de chauffeur hier niemand kende hebben we voor hem ook een kamer geregeld waar hij best wel moeite mee had omdat de prijs voor een nacht meer was wat hij normaal in een week verdiende. Op advies van de hoteleigenaar gingen we daarna naar het buurrestaurant waar ze een vrij westerse kaart hadden met pasta’s en burgers en vis en shoarma. We werden hier bediend door een jongen uit Nepal die hier voor een jaar werk had gevonden en daarvoor een jaar in het buurhotel had gewerkt. Oftewel; de kust werd hier bepaald door een opeenvolging van hotels. Omdat het vrij rustig was; we waren de enige gasten bleef hij bij ons zitten om te praten en verklaarde hij ons voor gek dat we ondanks de regen een plek vooraan het restaurant wouden waar we een beetje nat gespetterd konden worden maar wel boven de oceaan zaten. We hebben hem geprobeerd uit te leggen dat we dat gewend waren in Nederland, maar volgens mij bleef hij ons maar rare buitenlanders vinden. Na de late lunch vertrokken we het ‘dorpje’ in waar een aantal restaurantjes en winkeltjes waren met heel veel hippie achtige uitstraling en tibetaanse markten (zelfs hier!), mensen in strandkleding terwijl het regende en best koud was en vooral heel veel massagebehandelingen werden aangeboden. Omdat ik toch wel nieuwsgierig was besloot ik later op de avond toch maar voor een massage te gaan waarbij je met de voeten gemasseerd werd. Maar eerst op naar het strand waar we over de rotsen moesten klimmen en daar naar de golven gingen kijken, even voetje baden (golven waren nog hoger dan in Mahallipuram en dus mij te hoog) en keken hoe twee Indiërs zo gek waren om in een kajak te klimmen om in de branding te gaan varen en vechten om vooruit te komen. Op de terugweg bleef ik bij de massage staan die me het meest betrouwbaar leek, maar was toch wel even wennen in een compleet andere cultuur. Gelukkig wordt je door een vrouw gemasseerd, en mocht ik eerst even douchen om al het zweet en zout van het strand af te spoelen, maar toch voelde ik me niet 100% op mijn gemak. Zeker niet toen er zonder aankondiging een ander meisje mee ging helpen toen ik op de grond moest liggen omdat ze me rug ging masseren met haar voeten. Het was op dat moment echt een een keer om het gedaan te hebben maar nooit meer beleving, in tegenstelling tot de massage in Munnar die echt fantastisch was. Vincent was ondertussen op bed gaan liggen om wat te lezen en na nog een keer gedoucht te hebben om de geur van de massageolie kwijt te raken gingen we in hetzelfde restaurant eten waar Vincent het befaamde Hello to the Queen toetje bestelde waar we eerder al over hadden gehoord. Dit was echter een gigantische soort dame blanche met van alles erop en eraan en vooral veel koekjes.