Pangkong lake

Vandaag vertrokken we om zes uur dus was het half zes ontbijten. De tocht van vandaag zou namelijk vier uur duren en op de terugweg was er een tijdslimiet vanwege de het smeltwater.

We reden wee richting het zuiden (Hemis) maar dan nog verder langs een militair checkpoint voor paspoorten en er een speciaal formulier nodig was. Vanaf hier waren het bijna twee uur lang haarspeldbochten en stijgen tot we van 3500m geklommen waren naar 5289m bij de bergpas Chang La, de op drie na hoogste berijdbare bergpas ter wereld. Hier zijn we natuurlijk even gestopt en kon je gratis thee krijgen, foto maken, souvenir kopen en was er een tempel ter ere van de godin van de berg. Vanwege de hoogte, zuurstofgehalte en kou mocht je hier maximaal 20 minuten blijven en gingen we aan de andere kant dalen. Een paar meter verderop waren er een aantal sneeuwvelden die bevroren waren maar we wel een foto konden maken.

De rit vervolgde door een zeer divers hoog wetland met meerdere kuddes koeien en schapen. Het was heel bijzonder hoe dit mogelijk was op deze hoogte. Verderop waren er ook nog diverse velden met mineralen voor het oprapen en een opgedroogde rivierbedding. Tot slot moesten we een stue offroad omdat er een brug kapot was. Hiervoor moesten we door een waterval rijden, die we op de terugweg voor twee uur gepasseerd moesten hebben omdat er dan teveel smeltwater zou zijn.

Tegen elf uur kwamen we aan bij het meer, wat er erg mooi uitzag met meerde kleuren groen en blauw. De auto werd geparkeerd op een droog stuk waar we als eerste aankwamen. Nog geen kwartier later stond het echter vol met andere jeeps en heel veel toeristen, waaronder opvallend veel Chinezen. De chinese grens lag op 40 km afstand en het meer ging nog 140km verder China in. Na hier een uurtje gerelaxed te hebben in het water, mineralen zoeken en fotos maken gingen we weer terug. Vlak na de waterval stonden we echter in een rij omdat ze de weg aan het asfalteren waren en we hier niet offroad las konden. De jeep die het toch probeerde kwam lelijk vast te zitten in de modder en kon geen kant meer op.

In het dorpje Tsangtse zijn we gestopt voor een heerlijke lunch in een guesthouse. We zaten op kussens in de woonkamer en konden kiezen uit noodles of rijst. Het was envoudig maar echt superlekker. In dit dorpje hadden ze ook nog ruines van een klooster en paleis. De weg daara was precies hetzelfde dus weren er pogingen gedaan om te slapen voor zover dat mogelijk was met alle oneffenheden in de weg. Voorbij de berpas kwamen we de boarder road organisation in actie tegen. Dit waren hele gezinnen die meehielpen. Er was echter een vrouw gewond dus hebben we haar en een vruiendin achterin de auto meegenomen tot we bij de bocht waren waar ze via een steil bergpad naar beneden liepen.

Tegen zes uur waren we terug in het hotel waar we ons snel opgefrist hebben en ons in het centrum hebben laten droppen. Hier zijn we eerst op zoek gegaan naar een cadeau voor de vader van Vincent die binnenkort jarig is en vervolgens nog een pashmina vest. Deze waren echter te duur dus hebben we een beetje sightseeing gedaan en de moskee en een verborgen tempel bezocht waar een aantal meisjes bezig waren touwtje te springen. Omdat het al laat werd zijn we gaan eten bij Il Forno. Een rooftoprestaurant met een houtoven. Eenmaal boven bleek het erg druk te zitten vol met toeristen die een aanbeveling hadden gelezen in de lonely planet. We konden aanschuiven bij twee zwitserse meisjes die hier van het bier (alcohol is hier erg spaarzaam) kwamen genieten na een vijftiendaagse hiketocht. We hebben gezellig gekletst en genoten van de pizzas. Tot slot hebben we een internetcafe opgezocht om mail te lezen en de weblog deels bij te werken. Vincent had erg last van hoofdpijn sinds de bergpas dus zijn we op tijd naar bed gegaan.