Queluz & Sintra & Cabo de Roca
Door: Linda
Blijf op de hoogte en volg Mama
23 Februari 2009 | Portugal, Lissabon
Vanochtend bleven we een half uurtje langer liggen, vervolgens moesten we na het standaard ritueel van opstaan, douchen en ontbijten, toch nog een beetje haast maken om de trein van 9.40 te halen. Eerst moesten er echter nog kaartjes gehaald worden, retourtickets kennen ze niet dus kregen we twee losse kaartjes. We zaten ongeveer een kwartier in de trein en vroegen ons af wanneer we er waren, want het enige wat we zagen waren uitgestrekte woonwijken van Lissabon met grote flats.
Vanaf het station Queluz-Belas was het daarom ook even zoeken welke uitgang we moesten hebben. Er was geen plattegrond of infopunt te vinden, en de wandelweg die ons na 1 km direct naar het paleis zou brengen konden we ook niet echt vinden. Uiteindelijk zagen we aan de westelijke kant een wegwijzer staan waarop het paleis stond aangegeven, dus namen we de uitgang met roltrap naar beneden. De route waren ongeveer drie gelijke stukken, waarvan het eerste deel door een winkelstraat, het tweede deel door een soort van park en het derde deel door een woonwijk. De weg liep bergafwaarts, dus dat scheelde ons zoeken. Aan het einde van de weg zagen we een groot roze gebouw dat het paleis kon zijn.
Het Palacio Nacional de Queluz (gebouwd in een mix van barok en rococostijl) dat volgens de reisgids het Portugeze Versailles was, lag aan een plein met twee andere roze gebouwen. Tegenover het paleis stond een kosthuis, dat nu in gebruik was als museumhotel en daarachter lag het voormalige artilleriegebouw dat nu een museum was. In een zijvleugel was de ingang naar het paleis waar we kaartjes konden kopen voor het gebouw en de parken. Het paleis was nu grotendeels toegankelijk voor bezoekers, op een vleugel na die dienst deed voor ontvangsten van buitenlandse koninklijke gasten. Ook voor dit paleis hoefden we niets te betalen, ook al deden ze moeilijk dat er geen jaartal op mijn studentenkaart stond. Het was even zoeken waar we precies heen moesten, maar in een ander zaaltje stond een vrouw ons op te wachten om de kaartjes te controleren. De eerste zaal die we vervolgens binnen kwamen was de balzaal. Deze zaal met enorm veel spiegels, kristallen kroonluchters, wit / gouden versiering op het plafond en beelden van Atlas die het plafond vast leken te houden leek enorm veel op de spiegelzaal in Versailles. We waren alleen wel een beetje geschrokken van de staat van onderhoud, die liet namelijk te wensen over. Vervolgens kwamen we in de muziekzaal waar vroeger grote concerten werden gegeven. Hier stonden nog een paar oude muziekinstrumenten. Daarna zagen we de kapel, met halverwege een balkon (waar je net wel / niet onderdoor kan lopen) en mooie geschilderde engeltjes op het plafond. Daarna kwamen we via een aantal slaapkamers, inclusief privé-kapelletjes en een hele mooie rode slaapkamer die ik erg mooi vond. In de Sala des Mangas; een corridor tussen twee verschillende gedeeltes van het paleis. Deze zaal was met verschillende azulejo’s versierd die jachtafbeeldingen en verschillende continenten lieten zien. Het was echter wel even puzzelen welke streek waar werd afgebeeld. Daarna kwamen we in de troonzaal; een grote groenige zaal met aan beide zijden twee stoelen. In de zijvleugel waren weer andere slaapkamers waarvan die van een paar prinsen en prinsessen en de koningskamer. Dit was een vierkante kamer met een koepel, waardoor hij rond leek. Op het plafond waren diverse schilderingen uit het leven van Don Quichote. Bij de entree van het paleis was ook de entree voor de parken inbegrepen. Helaas waren deze gesloten wegens renovatie. Wel zagen we in de verte het gekanaliseerde stuk rivier wat vroeger werd gebruikt voor boottochtjes. Dit was moeilijk te begrijpen, omdat er nu slechts een slootje van over was. Wel konden we in de Malta tuinen en de zogenaamde hangende tuinen, omdat deze iets lager waren dan de omgeving. Vanaf hier had je wel een mooi zicht op een aantal van de gevels van het paleis. Voordat we naar buiten konden was er nog een klein stukje paleis, met onder andere de jachtzaal en museumshop. Het mooiste van het hele paleis was dat iedere zaal zijn eigen ontwerp kroonluchter had, hier zaten zeker een paar mooie stukken tussen.
Op de terugweg kwamen we in het parkje een groep kinderen tegen die verkleed waren en allerlei carnavalsspelletjes deden. Wij liepen echter door en gingen ergens in een cafeetje een kan thee met wat lekkers te drinken, en dit tegen prijzen waarvoor je in Nederland niet eens een kopje thee kan krijgen. Toen we verder liepen kwamen we de stoet kinderen tegen, die we eerder ook al hadden gezien. Op het station scheiden onze wegen; Sophie ging terug naar Lissabon om in het hotel te lezen en muziek te luisteren en ik ging verder naar Sintra om daar het Palacio Nacional de Pena te bekijken.
Vanaf het station in Sintra, dat erg mooi versierd was met azulejo’s was het even zoeken naar de juiste bus. Van de bordjes was namelijk niet veel op te maken. Bij de Tourist Info werd echter duidelijk dat je bus 434 moest hebben die bergopwaarts ging en vier toeristische haltes had. Hier moest je dan ook een bijbehorende toeristische prijs betalen van 4,5 euro om de berg niet op en af te hoeven lopen. Ik bleef zitten tot de derde halte bij het paleis zelf. Bij de ingang van het park moest je een kaartje kopen, helaas waren hier geen studentenkortingen, want dit was in vergelijking tot andere musea en gebouwen bijzonder prijzig. Bij de ingang kreeg je ook een plattegrond van de parken en het paleis zodat je niet hoefde te verdwalen. Ik besloot eerst helemaal naar de top te lopen voor het paleis en vanaf daar verder te kijken. Vanaf hier had je echt een enorm mooi uitzicht op de omgeving. In de verte zag je de buitenwijken van Lissabon, de oceaan en heel veel bergen en bossen. Het paleis was in 1840 gebouwd op de resten van een Hieremonietenklooster. Het complex was een bonte verzameling van verschillende stijlen; zo waren er onder andere een Moors aandoende toegangspoort, renaissanceachtige torentjes, een minarettoren, manuelse ingangen en een venster met Neptunus.
Na even rondgelopen te hebben op het binnenplein ben ik het paleis ingegaan, waar helaas geen foto’s gemaakt mochten worden. Dit kasteel werd tot 1910 bewoond door de Koninklijke familie, en nadat het land een republiek was, direct een museum. Alles is dus nog steeds in de staat als dat het vroeger was. Het eerste deel van de tour was door het kloostergedeelte; hier was onder andere een hele mooie kruisgang (de mooiste totnogtoe), sacristie, de kapel met verschillende verwijzingen naar de historie, en de atelierskamer van Koning Dom Carlos. Hier vlakbij in de buurt lag de Arabische kamer met een ontzettend mooi wit reliëf patroon en met zeer veel donkere Indo-Portugese meubels ingericht. Dit was nog eens wat anders dan het paleis van vanochtend. Ook was er de eetzaal; waarbij de tafel gedekt was zodat je direct aan tafel kon. Een andere indrukwekkende zaal was de troonzaal, die duidelijk niet gebruikt werd voor recepties of ontvangsten. In de hoeken waren vier Arabische figuren die de toortsen droegen. Tot slot kwam je bij de koningskamer (slaapkamer Manuel II), deze was gelegen in de ronde toren. En daarnaast de badkamer, dit was absoluut een erg mooie badkamer. Tot slot kwam je in een sobere gang die naar de keukens leidde. Deze waren erg goed uitgerust met allerlei koperen pannen en serviezen.
Na afloop van het paleis kon je een wandeling maken over de oude muren van het paleis, waarbij je een goed uitzicht had op het lager gelegen Castelo dos Mouros. Ook heb ik nog een klein stukje door de parken gelopen om onder andere de kapel (een houten gebouwtje tegen een rots, overwoekerd met groen en algen) te zien en de watermolen. Toen was het tijd om de bus terug naar de stad Sintra te nemen om hier nog even rond te lopen in de oude stad en foto’s te maken van het opvallende Palacio Nacional de Sintra, die een stuk eenvoudiger was qua architectuur en volgens de reisgids ook qua inrichting. Vanaf hier kon je lopend over de Volta do Duche terug naar het station. Dit was een korte wandeling langs met een beeldententoonstelling, langs de Fonte Mourisca, waar een buschauffeur stopte om wat te drinken en de Parque Liberdade met opvallende gekleurde beelden van dieren. Aan het einde lag er een gebouw dat leek op de Torre del Bélem en volgens de bordjes Camera Municipal was. Dit bordje kwam je echter ook op andere plekken tegen.
Omdat het pas drie uur was ging ik op zoek naar de bus naar Cabo da Roca. De toeristeninformatie wist me echter te vertellen dat deze net vertrokken was en ik ruim anderhalf uur moest wachten op de volgende. Het was even afwegen of ik toch terug zou gaan naar Lissabon, of deze reis zou ondernemen en vrij laat terug zou zijn. Ik besloot voor het laatste en ging op zoek naar een restaurantje met terras om lekker in de zon te lunchen en een boek te lezen. Toen het boek uit was, kwam ook de bus die me in een half uur door de bossen, langs het Paleis Montserrat en allerlei kustdorpjes naar de kaap bracht. De omgeving was heel rotsig en op de kaap (een 140m hoge rots) zelf was een verzameling met witte huisjes, waaruit een vuurtoren torende. Ook was er een klein restaurantje, een vvv waar je een certificaat kon kopen dat je daar was geweest en een plateau boven op de rots. Hier was ook een bordje dat aangaf dat hier het land eindigde en de zee begon. Het bijzondere aan deze plek was namelijk dat dit het meest westelijke puntje van het Europese vasteland was. Juist op het moment dat ik er was ging de zon onder en kreeg hele mooie kleuren. Eerder die dag in Sintra, en nu nog veel meer vond ik het jammer dat Vincent er niet bij was, dit was echt een ontzettend romantisch moment. Omdat de volgende bus pas na drie kwartier vertrok en ik nog een aardige rit voor de boeg had, besloot ik nadat ik was uitgestapt en een paar foto’s had genomen, dezelfde bus verder te nemen naar Cascais. Het duurde namelijk even voordat iedereen die wou een kaartje had gekocht en was ingestapt. Helaas moest ik zelf ook een nieuw kaartje kopen…
Deze rit werd gekenmerkt door het uitzicht op een strand, die je na iedere bocht weer zag, de ondergaande zon boven de heuvels en het steeds drukker wordende bebouwing. Vanaf de badplaats Cascais die niet onderdeed voor Chersonnisos op Kreta en De kuststrook op Tenerife, ging de trein naar Lissabon (Cais de Sodre om vanaf daar een kaartje te moeten kopen voor de metro). Dit werd dus wat ov betreft een vrij dure dag, maar zeker de moeite waard gezien al het moois wat ik die dag had gezien. Deze rit duurde langer dan verwacht, dus toen ik aankwam in het hotel was ik blij dat ik niet nog drie kwartier had gewacht en gingen we op pad naar het VVV om uit te zoeken hoe we de volgende dag naar Evora konden reizen en gingen we vervolgens naar hetzelfde restaurant als de avond ervoor, zodat we niet nog tijd kwijt waren met het zoeken van een goed restaurant. De obers van dit restaurant herkende ons nog, en we mochten aan hetzelfde tafeltje als de avond ervoor zitten. Ook deze avond was het eten bijzonder lekker.
Vanaf het station Queluz-Belas was het daarom ook even zoeken welke uitgang we moesten hebben. Er was geen plattegrond of infopunt te vinden, en de wandelweg die ons na 1 km direct naar het paleis zou brengen konden we ook niet echt vinden. Uiteindelijk zagen we aan de westelijke kant een wegwijzer staan waarop het paleis stond aangegeven, dus namen we de uitgang met roltrap naar beneden. De route waren ongeveer drie gelijke stukken, waarvan het eerste deel door een winkelstraat, het tweede deel door een soort van park en het derde deel door een woonwijk. De weg liep bergafwaarts, dus dat scheelde ons zoeken. Aan het einde van de weg zagen we een groot roze gebouw dat het paleis kon zijn.
Het Palacio Nacional de Queluz (gebouwd in een mix van barok en rococostijl) dat volgens de reisgids het Portugeze Versailles was, lag aan een plein met twee andere roze gebouwen. Tegenover het paleis stond een kosthuis, dat nu in gebruik was als museumhotel en daarachter lag het voormalige artilleriegebouw dat nu een museum was. In een zijvleugel was de ingang naar het paleis waar we kaartjes konden kopen voor het gebouw en de parken. Het paleis was nu grotendeels toegankelijk voor bezoekers, op een vleugel na die dienst deed voor ontvangsten van buitenlandse koninklijke gasten. Ook voor dit paleis hoefden we niets te betalen, ook al deden ze moeilijk dat er geen jaartal op mijn studentenkaart stond. Het was even zoeken waar we precies heen moesten, maar in een ander zaaltje stond een vrouw ons op te wachten om de kaartjes te controleren. De eerste zaal die we vervolgens binnen kwamen was de balzaal. Deze zaal met enorm veel spiegels, kristallen kroonluchters, wit / gouden versiering op het plafond en beelden van Atlas die het plafond vast leken te houden leek enorm veel op de spiegelzaal in Versailles. We waren alleen wel een beetje geschrokken van de staat van onderhoud, die liet namelijk te wensen over. Vervolgens kwamen we in de muziekzaal waar vroeger grote concerten werden gegeven. Hier stonden nog een paar oude muziekinstrumenten. Daarna zagen we de kapel, met halverwege een balkon (waar je net wel / niet onderdoor kan lopen) en mooie geschilderde engeltjes op het plafond. Daarna kwamen we via een aantal slaapkamers, inclusief privé-kapelletjes en een hele mooie rode slaapkamer die ik erg mooi vond. In de Sala des Mangas; een corridor tussen twee verschillende gedeeltes van het paleis. Deze zaal was met verschillende azulejo’s versierd die jachtafbeeldingen en verschillende continenten lieten zien. Het was echter wel even puzzelen welke streek waar werd afgebeeld. Daarna kwamen we in de troonzaal; een grote groenige zaal met aan beide zijden twee stoelen. In de zijvleugel waren weer andere slaapkamers waarvan die van een paar prinsen en prinsessen en de koningskamer. Dit was een vierkante kamer met een koepel, waardoor hij rond leek. Op het plafond waren diverse schilderingen uit het leven van Don Quichote. Bij de entree van het paleis was ook de entree voor de parken inbegrepen. Helaas waren deze gesloten wegens renovatie. Wel zagen we in de verte het gekanaliseerde stuk rivier wat vroeger werd gebruikt voor boottochtjes. Dit was moeilijk te begrijpen, omdat er nu slechts een slootje van over was. Wel konden we in de Malta tuinen en de zogenaamde hangende tuinen, omdat deze iets lager waren dan de omgeving. Vanaf hier had je wel een mooi zicht op een aantal van de gevels van het paleis. Voordat we naar buiten konden was er nog een klein stukje paleis, met onder andere de jachtzaal en museumshop. Het mooiste van het hele paleis was dat iedere zaal zijn eigen ontwerp kroonluchter had, hier zaten zeker een paar mooie stukken tussen.
Op de terugweg kwamen we in het parkje een groep kinderen tegen die verkleed waren en allerlei carnavalsspelletjes deden. Wij liepen echter door en gingen ergens in een cafeetje een kan thee met wat lekkers te drinken, en dit tegen prijzen waarvoor je in Nederland niet eens een kopje thee kan krijgen. Toen we verder liepen kwamen we de stoet kinderen tegen, die we eerder ook al hadden gezien. Op het station scheiden onze wegen; Sophie ging terug naar Lissabon om in het hotel te lezen en muziek te luisteren en ik ging verder naar Sintra om daar het Palacio Nacional de Pena te bekijken.
Vanaf het station in Sintra, dat erg mooi versierd was met azulejo’s was het even zoeken naar de juiste bus. Van de bordjes was namelijk niet veel op te maken. Bij de Tourist Info werd echter duidelijk dat je bus 434 moest hebben die bergopwaarts ging en vier toeristische haltes had. Hier moest je dan ook een bijbehorende toeristische prijs betalen van 4,5 euro om de berg niet op en af te hoeven lopen. Ik bleef zitten tot de derde halte bij het paleis zelf. Bij de ingang van het park moest je een kaartje kopen, helaas waren hier geen studentenkortingen, want dit was in vergelijking tot andere musea en gebouwen bijzonder prijzig. Bij de ingang kreeg je ook een plattegrond van de parken en het paleis zodat je niet hoefde te verdwalen. Ik besloot eerst helemaal naar de top te lopen voor het paleis en vanaf daar verder te kijken. Vanaf hier had je echt een enorm mooi uitzicht op de omgeving. In de verte zag je de buitenwijken van Lissabon, de oceaan en heel veel bergen en bossen. Het paleis was in 1840 gebouwd op de resten van een Hieremonietenklooster. Het complex was een bonte verzameling van verschillende stijlen; zo waren er onder andere een Moors aandoende toegangspoort, renaissanceachtige torentjes, een minarettoren, manuelse ingangen en een venster met Neptunus.
Na even rondgelopen te hebben op het binnenplein ben ik het paleis ingegaan, waar helaas geen foto’s gemaakt mochten worden. Dit kasteel werd tot 1910 bewoond door de Koninklijke familie, en nadat het land een republiek was, direct een museum. Alles is dus nog steeds in de staat als dat het vroeger was. Het eerste deel van de tour was door het kloostergedeelte; hier was onder andere een hele mooie kruisgang (de mooiste totnogtoe), sacristie, de kapel met verschillende verwijzingen naar de historie, en de atelierskamer van Koning Dom Carlos. Hier vlakbij in de buurt lag de Arabische kamer met een ontzettend mooi wit reliëf patroon en met zeer veel donkere Indo-Portugese meubels ingericht. Dit was nog eens wat anders dan het paleis van vanochtend. Ook was er de eetzaal; waarbij de tafel gedekt was zodat je direct aan tafel kon. Een andere indrukwekkende zaal was de troonzaal, die duidelijk niet gebruikt werd voor recepties of ontvangsten. In de hoeken waren vier Arabische figuren die de toortsen droegen. Tot slot kwam je bij de koningskamer (slaapkamer Manuel II), deze was gelegen in de ronde toren. En daarnaast de badkamer, dit was absoluut een erg mooie badkamer. Tot slot kwam je in een sobere gang die naar de keukens leidde. Deze waren erg goed uitgerust met allerlei koperen pannen en serviezen.
Na afloop van het paleis kon je een wandeling maken over de oude muren van het paleis, waarbij je een goed uitzicht had op het lager gelegen Castelo dos Mouros. Ook heb ik nog een klein stukje door de parken gelopen om onder andere de kapel (een houten gebouwtje tegen een rots, overwoekerd met groen en algen) te zien en de watermolen. Toen was het tijd om de bus terug naar de stad Sintra te nemen om hier nog even rond te lopen in de oude stad en foto’s te maken van het opvallende Palacio Nacional de Sintra, die een stuk eenvoudiger was qua architectuur en volgens de reisgids ook qua inrichting. Vanaf hier kon je lopend over de Volta do Duche terug naar het station. Dit was een korte wandeling langs met een beeldententoonstelling, langs de Fonte Mourisca, waar een buschauffeur stopte om wat te drinken en de Parque Liberdade met opvallende gekleurde beelden van dieren. Aan het einde lag er een gebouw dat leek op de Torre del Bélem en volgens de bordjes Camera Municipal was. Dit bordje kwam je echter ook op andere plekken tegen.
Omdat het pas drie uur was ging ik op zoek naar de bus naar Cabo da Roca. De toeristeninformatie wist me echter te vertellen dat deze net vertrokken was en ik ruim anderhalf uur moest wachten op de volgende. Het was even afwegen of ik toch terug zou gaan naar Lissabon, of deze reis zou ondernemen en vrij laat terug zou zijn. Ik besloot voor het laatste en ging op zoek naar een restaurantje met terras om lekker in de zon te lunchen en een boek te lezen. Toen het boek uit was, kwam ook de bus die me in een half uur door de bossen, langs het Paleis Montserrat en allerlei kustdorpjes naar de kaap bracht. De omgeving was heel rotsig en op de kaap (een 140m hoge rots) zelf was een verzameling met witte huisjes, waaruit een vuurtoren torende. Ook was er een klein restaurantje, een vvv waar je een certificaat kon kopen dat je daar was geweest en een plateau boven op de rots. Hier was ook een bordje dat aangaf dat hier het land eindigde en de zee begon. Het bijzondere aan deze plek was namelijk dat dit het meest westelijke puntje van het Europese vasteland was. Juist op het moment dat ik er was ging de zon onder en kreeg hele mooie kleuren. Eerder die dag in Sintra, en nu nog veel meer vond ik het jammer dat Vincent er niet bij was, dit was echt een ontzettend romantisch moment. Omdat de volgende bus pas na drie kwartier vertrok en ik nog een aardige rit voor de boeg had, besloot ik nadat ik was uitgestapt en een paar foto’s had genomen, dezelfde bus verder te nemen naar Cascais. Het duurde namelijk even voordat iedereen die wou een kaartje had gekocht en was ingestapt. Helaas moest ik zelf ook een nieuw kaartje kopen…
Deze rit werd gekenmerkt door het uitzicht op een strand, die je na iedere bocht weer zag, de ondergaande zon boven de heuvels en het steeds drukker wordende bebouwing. Vanaf de badplaats Cascais die niet onderdeed voor Chersonnisos op Kreta en De kuststrook op Tenerife, ging de trein naar Lissabon (Cais de Sodre om vanaf daar een kaartje te moeten kopen voor de metro). Dit werd dus wat ov betreft een vrij dure dag, maar zeker de moeite waard gezien al het moois wat ik die dag had gezien. Deze rit duurde langer dan verwacht, dus toen ik aankwam in het hotel was ik blij dat ik niet nog drie kwartier had gewacht en gingen we op pad naar het VVV om uit te zoeken hoe we de volgende dag naar Evora konden reizen en gingen we vervolgens naar hetzelfde restaurant als de avond ervoor, zodat we niet nog tijd kwijt waren met het zoeken van een goed restaurant. De obers van dit restaurant herkende ons nog, en we mochten aan hetzelfde tafeltje als de avond ervoor zitten. Ook deze avond was het eten bijzonder lekker.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
