Dag 17.

Vandaag is alweer de allerlaatste dag; dat betekend voor de laatste keer in de rij staan voor het ontbijt, voor de laatste keer worst en roerei bij het ontbijt, voor de laatste keer omkleden in een grote kleedkamer en dan douchen in een douche met een gordijntje, voor de laatste keer een half uur wandelen voor je bent waar je wilt zijn en helaas de laatste aanblik op het kampeerterrein.

Gisteren zijn er al een aantal ist-ers vertrokken samen met hun contingent; dat betekend dat er al een groot aantal lege plekken zijn. Desondanks was er toch nog een (kleine) rij bij het ontbijt; een van de twee restaurants was gisteravond al ontmanteld waardoor er nog maar een helft open was. Daarna nog gedoucht en de laatste spullen ingepakt. Toch wel jammer dat ik gister al die flecedeken heb ingepakt want het was toch best wel koud vannacht. Maarja, vanavond weer een heerlijk warm bed!!! We hebben ons aangemeld voor de bus van twaalf uur, dus moesten nog wel even haast maken met afbreken van de tent. Gelukkig hoeft die niet meer mee!!! Onze bagage werd met de auto naar de poort gebracht waardoor we alleen met onze handbagage hoefden te lopen. Voor mijn gevoel was die echter zwaarder dan mijn gewone bagage.

Bij de poort gekomen moesten we ons inchecken voor de bus; daar zat er al een grote groep (voornamelijk) nederlanders te wachten op de bus naar Stansted. We hadden geluk dat de bus op tijd aankwam, er was echter een groep die de bus pas om twee uur had geboekt, terwijl hun vliegtuig al om vijf uur ging en dus voor wouden gaan. Gelukkig was er genoeg ruimte zodat we met zijn allen meekonden en samen de laatste uren konden doorbrengen op het vliegveld. Daar hebben we heerlijk in het gras gezeten en gepicknickt en het laatste eten opgemaakt. Tussendoor gingen er telkens een paar zich inchecken en begon het laatste afscheid nemen.

En toen begon het wachten, omdat we pas om iets voor negen zouden vliegen. Het duurde alleen erg lang voor op het scherm te zien was bij welke balie we ons moesten inchecken. Op een gegeven moment ben ik om half zeven maar op zoek gegaan naar waar we iets konden eten, toen ik dat gevonden had en dat de anderen wou vertellen konden we echter in de rij gaan staan. Helaas bleek dat niet de laatste keer in de rij te staan; onze bagage mocht niet via de normale band maar moest via outside en fragile luggage. Zou me niet verbazen als ze gister wat moeite hebben gehad met alle deelnemers. Daarna in de rij voor de douane. Eenmaal in de rij kwam ik er achter dat ik nog een mini deodorant in mijn tas had zitten; echter hadden ze er op de heenweg ook niet moeilijk over gedaan dus liet ik dat maar zo. Eenmaal door de douane was ik opgelucht dat het alarm niet af ging; nee werd mijn tas eruit gehaald. Een voor een werd alles uit de tas gehaald; telefoon, verrekijker, fototoestel alles werd gescant, boeken werden gecontroleerd en zelfs mijn portemonnaie werd geopend. Allemaal voor dat lullige flesje. Op een gegeven moment keek ik even naar Corine wou die vrouw opnieuw beginnen omdat ik niet oplette! Toen ze eenmaal klaar was vroeg ze of ik wou dat ze het ook weer voor mij inpakte. Ik had er zelf al moeite mee gehad om er alles in te krijgen dus dat deed ik toch maar liever zelf, omdat ik wist hoe alles zat. Toen moesten we ook nog onze schoenen uitdoen omdat die door een rontgenapparaat moesten. Corine moest nog naar de wc, maar we besloten toch richting de gate te gaan en daar een toilet te zoeken. Ook nu moesten we weer met van die shuttles. Eenmaal daar gingen we naar de wc; heb ik nog geprobeerd de laatste muntjes op te maken in een snoepwinkeltje; maar waren alleen familieverpakkingen en drank. En toen moesten we alweer boarden. Eenmaal in de lucht heb ik maar een cup a soup besteld en toen gingen we alweer dalen. Dit keer dus geen friends aflevering. Eenmaal terug in nederland was er weer een douane, maar doordat ik bij voorbaat al begon te zuchten mocht ik blijkbaar doorlopen en gelukkig Corine ook. Daar hebben we snel afscheid van elkaar genomen, omdat hier onze wegen weer scheiden.

Eenmaal in de auto bleek dat iets wat een jaar geleden in Adelboden gezegd werd wel heel erg waar was. Als je weg bent op vakantie beleef jij heel veel, maar thuis staat de tijd ook niet stil. Dus heb ik die avond nog een bezoek gebracht aan mijn vader waar het heel erg slecht mee gaat; het blijkt nu echt een kwestie van dagen / uren te zijn... Op zo'n moment ben je wel weer heel snel terug in het 'normale' leven. Waar ik me in Engeland nog druk maakte over of ik wel niet zou douchen in verband met de rij bij het ontbijt, gaat het hier toch wel om hele serieuzere dingen. Toch heb ik dit voor geen goud willen missen. In tien dagen heb ik meer geleerd dan de afgelopen vier jaar, meer 'interessante' mensen gezien en gesproken dan het afgelopen jaar, veel meer vrienden gemaakt dan ooit tevoren en ben ik lekker bijgebruind Dit is absoluut een vakantie die ik nooit zal vergeten en is het geld dubbel en dwars waard geweest.