Marathon in de kerk

Na thuis nog de laatste dingen naar wens te hebben achtergelaten zodat ik zonder problemen jongeren bij mij thuis naar binnen zou durven brengen was ik tegen negen uur in de Franciscus en Clarakerk. Hier was het vrijwilligersapparaat al vol aan de gang en druppelden steeds meer mensen binnen. Terwijl Eveline bezig was om de adresstickers voor de Maria van Jessekerk te printen waar ik de inschrijving zou begeleiden, had de catering wat aandacht nodig. Bij zulke grote evenementen is het soms moeilijk communiceren omdat er zoveel mensen bij betrokken zijn en is een op een contact de beste vorm. Een heel legertje van vrijwilligers was namelijk vanaf acht uur al druk bezig om alle broodjes en krentenbollen te smeren die we de vorige dag hadden gehaald en hadden alle kopjes etc. al klaar gezet. Nadat ik de enorme ploeg vrijwilligers, waarvoor heel veel respect, had uitgelegd wat er vandaag werd verwacht, namelijk dat niemand weet hoe of wat, maar dat tussen tien uur en theoretisch morgenochtend zes uur hier circa tweehonderd jongeren aankomen en waarschijnlijk wel na hun zeer lange reis iets warms te drinken willen of een broodje lusten. Eveline was ondertussen al klaar met de stickers, dus tegen tien uur kon ik me haasten naar de Maria van Jessekerk, nadat ik de auto had omgewisseld voor de fiets (lang niet leve het betaald parkeren of niet toegankelijk zijn van het centrum van Delft).

Om kwart over tien kwam ik daar aan en waren de eerste vrijwilligers voor de inschrijving al aanwezig. De eerste telefoontjes met wijzigingen waren al binnen gekomen, dus de overzichtslijst werd er direct bijgehaald en in gebruik genomen. Nadat was uitgelegd wat we in ieder geval moesten doen en wat er van de komende dag verwacht werd, was het wachten. Het was ondertussen heel gezellig met zusters die een kopje koffie kwamen drinken en het kijkje achter de schermen in de taken van de pastoriewacht die je dan krijgt. Onvoorstelbaar hoeveel werk er dag in dag uit eigenlijk gedaan wordt door de vrijwilliger, was echt heel bijzonder om dat mee te maken. Om half twaalf kwam echter het telefoontje van het station dat er een groep van dertig Hongaren onderweg was. Nadat pastor Tjeerd Visser ook nog even gedag had gezegd was iedereen paraat om proef te draaien met de eerste groep. Dertig jongeren hebben heel veel bagage bij zich die ze kwijt konden in de hal waarna de helft zich kon inschrijven zodat ze een gastgezin toegewezen kregen en de andere helft mocht eerst koffie drinken. Vrijwel tegelijkertijd kwam er ook een groep van tien Polen aan, dus was een goede eerste oefening. Tegen een uur was iedereen ingeschreven en was het gevoel dat je minstens de helft van de jongeren al had gehad, maar een telling bleek het tegendeel te bewijzen. Pas 40 van de 200 en het was al 13.00!!! De zusters waren zo lief om ons wat krentenbollen te komen brengen toen het echt storm begon te lopen. Tussen een en vijf uur kwamen de andere 160 jongeren binnen vanuit Polen, Hongarije, Servië, Kroatië, Italië en Duitsland. De machine liep zeer gesmeerd en de jongeren konden de kerk weer verlaten voorzien van een gastgezin, iemand die hun kwam ophalen, een programma, een volle maag (de broodjes waren zeer populair dus tussendoor werd er nog een keer boodschappen gedaan) en wat te drinken de kerk. Fantastisch om te zien hoe mensen op zo’n dag op elkaar ingespeeld raken en elkaar kunnen aanvullen, dat als de een het te druk heeft er als vanzelf een ander lijkt in te vallen en problemen die eigenlijk zo opgelost zijn. Om vijf uur waren 190 jongeren voorzien van een gastgezin en bleek na een telefoontje met Elena, de contactpersoon van Taize, dat er een groep van 20 Russen “zoek” was. Ze waren vanuit Ahoy naar ons toegestuurd, maar nooit aangekomen. Dus of ze waren in een hele verkeerde gastkerk aangekomen of ze zouden besloten kunnen hebben eerst te eten en de viering af te wachten en daarna naar Delft te komen. Dus of we nog tot tien uur aanwezig wouden zijn.

Natuurlijk was dat geen probleem en waren we om half zes voorzien van een warme maaltijd van de Daily Wok en konden we beginnen met het opruimen. Bij het inruimen van de auto kwamen ze een groep van 13 jongeren tegen die in de andere collectieve ruimte ondergebracht waren waar geen stromend water en ontbijt was, dus die kwamen terug naar de kerk om in een ander gastgezin onderverdeeld te worden. Gelukkig hadden we nog precies drie gastgezinnen met in totaal 13 plekken dus konden we alle gastgezinnen voorzien van een jongere en hadden alle jongeren een slaapplek. Het had niet beter gekund! En mocht de groep Russen arriveren was er zelfs voor hun nog ruimte in de eerste collectieve slaapplek!

Na het eten en opruimen en nog heel veel meer telefoontjes was het al weer tijd om de jongeren op te halen van het station. We bleven zo lang mogelijk aanwezig in de kerk tot de pastor weer thuis was van zijn bezoekje aan Ahoy en we hem hadden kunnen brieven wat te doen mochten er twintig Russen op de stoep staan. De bagage had ik ondertussen al achterin de auto geladen, dus na het station konden we gelijk door naar huis. Waar onze gasten eindelijk na twee dagen en nachten in een bus doorgebracht te hebben douchen. We hebben een Duits sprekende broer en zus uit Hongarije. Zij is een soort van nanny in Wenen (Oostenrijk) en hij zit nog op het gymnasium in Hongarije. In eerste instantie waren ze bij een ander echtpaar ondergebracht, maar zagen het allebei niet echt zitten vanwege communicatieproblemen, dus bleven ze hier slapen in de hoop dat de beheersing van de Duitse taal de komende week heel erg zou toenemen. Aan het einde van de avond natuurlijk ook nog even mijn ouders gebeld hoe het er daar aan toe was gegaan met de 8 Poolse meisjes en even nagenieten van de reacties op facebook van andere gastkerken. Natuurlijk ook even aangeboden om zelf even een mailtje te kunnen versturen naar hun vrienden / familie en hoe grappig om te zien dat het eerste wat ze doen is hun facebook bekijken… Hoe klein kan een wereld zijn. De gasten hadden zich na een gezamenlijk kopje thee ondertussen kunnen opfrissen en hun bedje gespreid; de een op een matje voor de boekenkast en de ander op de bank. Het was ook leuk om te zien hoe ze gelijk interesse hadden in hoe onze families in elkaar zaten en de herkenning van de scoutingdassen die in de gang hangen aangezien ze zelf ook scout waren. Het was nu even wachten op Ruben die had gebeld dat hij onderweg was zodat we allemaal konden slapen.