Race tegen de klok

De verwachting van vandaag was een rustige ochtend met een middagje uitzending gemist kijken en wat bijkomende klusjes af te handelen. Het is echter best even een gewaarwording met twee “vreemden” jongeren in je woonkamer die ervoor zorgt dat je toch niet al teveel slaap krijgt. Naast mijn bed had ik ook pen en papier klaar liggen voor het geval me nog iets binnen zou schieten voor de mededelingen na afloop van de viering. Om vier uur midden in de nacht moest ik mijn vriend toch wel beloven om te proberen te gaan slapen. Maar toen hij een uur later moest opstaan om te gaan werken kon ik het toch niet laten om alles er weer bij te pakken. Om zeven uur ging de wekker en stond ik vrijwel direct naast mijn bed om me aan te kleden en het ontbijt voor te bereiden voor mijn gasten. We hadden afgesproken om half acht te ontbijten, maar hun wekker bleek niet afgegaan te zijn. Omdat ik zelf om acht uur in de kerk moest zijn en er verder niemand thuis was om ze de weg te wijzen heb ik ze uiteindelijk toch maar gewekt en hebben we een maaltijd naar binnen geschoven. Uiteindelijk waren we precies om half negen in de kerk en op tijd voor de viering. Zoals verwacht moest er nog het een en ander geregeld worden voor de workshops en gewapend met een lijst met goedemorgen in alle aanwezige talen die die ochtend nog was opgezocht stond ik aan het einde van de viering opeens voor de hele groep om de mededelingen te doen. Het belangrijkste was dat er koffie en thee was en tegelijkertijd een animatormeeting (animatoren zijn vertegenwoordigers van de verschillende groepen) en na afloop voor vier groepen een workshop en voor de rest waren er gespreksgroepjes.

De animatormeeting verliep vrij vlot en Ward kwam er nog even bij om de lezingen te verdelen voor de volgende dag. De psalmen, voorbeden en lezingen worden namelijk gedaan in de verschillende talen. En konden we beginnen met de gespreksgroepjes. In Rotterdam hadden ze een boek gekregen met vragen waar ze over konden praten en overal in de kerk hadden zich groepjes gevormd in en op de kerkbanken en op de grond. Het was erg prettig om hier getuige van te zijn hoe vreedzaam alles kan verlopen. Zelfs de koffieschenkers hadden na afloop complimenten voor de rust die er heersten bij het uitschenken van koffie en thee voor de 200 jongeren en aanwezige parochianen. Zelf had ik tijd om even een parkeerkaartje te kopen vanaf 10.00 en vervolgens langs de groepjes te lopen om foto’s te maken in een poging de sfeer vast te leggen. Hoe ik ook probeer dit gevoel in woorden en beeld te omschrijven, het beste is dat toch door het zelf mee te maken.

Na afloop was er nog even tijd in de pastorie nog een kopje koffie na het zeer voorspoedige verloop, waarna we vertrokken naar de andere kerk voor het dagelijks overleg en de voorbereidingen voor de volgende dag. Belangrijkste punt hier was eigenlijk wat te doen voor het bedankje en hoe regelen we dat alle jongeren eten krijgen op oudejaarsavond. Helaas was het namelijk niet voor alle gastgezinnen mogelijk om voor een maaltijd te zorgen, vanwege andere verplichtingen of daar gewoon niet toe in staat te zijn vanwege leeftijd etcetera. Uiteindelijk werd afgesproken dat ik een poging zou wagen aan deze puzzel zodat ik me tegen twaalf uur installeerde achter de laptop met de adressenlijsten, een telefoon en een blikje energydrink (bij wijze van hele hoge uitzondering) om “even” een paar telefoontjes te plegen om de jongeren op andere plekken onder te brengen. Het was een hele puzzel, maar na drie uur aanhoren van de hele bijzondere ervaringen van gastgezinnen had in principe iedereen een plekje en werd mij min of meer opgedragen om naar huis te gaan. Ondertussen werd er ook nog het een en ander geregeld voor het landenfeest en een workshop voor de volgende dag. Hoe verrassend is het om te zien hoe een balletje kan rollen als je bij de een iets opgooit. Dus gewapend met een beamer vertrok ik naar huis om even te kunnen rusten tot ik samen met mijn vriend naar Ahoy zou gaan voor het dagelijkse overleg met vertegenwoordigers van alle gastkerken en de gezamenlijke viering.

Thuis kon ik het natuurlijk niet laten om nog verder te gaan om van alles om van alles en nog wat te regelen en vooral deze weblog te schrijven om iets te kunnen delen van de ervaringen. Tegen vijf uur was het toch echt tijd om naar Ahoy af te reizen. We hadden gekozen voor de auto omdat het sneller zou zijn. Precies om zes uur waren we bij Ahoy waar het even zoeken was naar het Sportpaleis, tweede ring. Maar gelukkig was er een informatiecentrum dat ons de weg kon wijzen. Op de tweede ring waren er overal kringen gemaakt van houten klapbandjes waar onze contactpersonen zaten. Hier ontmoeten we ook de organisatieteams van de andere gastkerken; voornamelijk ten zuiden van Rotterdam zoals Barendrecht / Oud Beijerland en zelfs Breda die een eigen busdienst hadden opgezet. Nadeel was wel dat deze locatie in de zaal was, dus er veel geluidshinder was van de koorrepetitie en de langslopende jongeren Ze hadden ervoor gezorgd dat we de maaltijd kregen die de jongeren die avond ook hadden gehad; een blik tomatencremesoep met verschillende soorten pasta, broodjes, een gevulde koek en een flesje water. Hier waren we niet op voorbereid dus hadden we geen lepels bij ons, maar improviseren is iets wat je snel aanleert. Natuurlijk vergat Ruben dat blikken scherpe randjes kunnen hebben en heeft zich in zijn vinger gesneden. Ook werden er wat ervaringen uitgewisseld over de aankomst en hoe het er vandaag aan toe ging en of er problemen waren. Voornamelijk jongeren die niet deelnamen aan het programma; zo bleken de toeristen / jongeren die vanochtend tijdens de gespreksgroepjes in onze kerk rondliepen afkomstig te zijn uit de Hofkerk die na de viering opeens een groep van vijftig man “kwijt” was. Ook in de andere kerken bleken zeer hongerige jongeren te zijn; die zich niet aan een, twee of hooguit drie cakejes hielden maar flink aan het graaien waren. Toch maar goed dat we voor brood hadden gezorgd. Echt grote problemen waren er dus niet, dus nadat iedereen zijn verhaal had gedaan konden we een plekje zoeken in de zaal voor de gebedsviering.

Vanochtend was ons de beschrijving gegeven van een hal die gelijkenis vertoonde met het stadion van het wk zwerkbal in Harry Potter. Eenmaal gezeten op de eerste ring was dit heel vergelijking heel duidelijk. Na ongeveer een tien minuten wachten en foto’s maken van de steeds voller wordende zaal begon de viering met het zingen van de verschillende liedjes en natuurlijk de tien minuten oorverdovende stilte. Met gesloten ogen en het geruis van het ventilatiesysteem op de achtergrond, waande je zo op het strand langs de oceaan. Dit waren zeer goede omstandigheden voor een moment van bezinning. Nadeel was wel dat de akoestiek zo goed was dat ieder kuchje, zelfs vanuit de andere uithoek, heel goed te horen was. In het verdiepende deel werd er stil gestaan bij de Ontmoeting in Chili en het daarop volgende bezoek in Haïti en wat ze daar hebben doorstaan. Tegen het einde van de viering ontstond er een grote run en liepen veel mensen gelijk weg om een plekje te veroveren naar de metro. We zijn nog een stukje die kant opgelopen in de hoop een mooie foto te maken, maar helaas was het daarvoor te donker. Dus zijn we maar met de auto terug naar huis gereden om daar nog even tijd voor onszelf te hebben voor onze gasten thuis kwamen.

Tegen kwart voor elf kwamen ze binnen, eigenlijk net op het punt dat we ze wouden bellen om te vragen of alles goed was gegaan. Mijn berichtje met de route per bus / tram bleek niet helemaal duidelijk te zijn geweest over de halte die ze moesten hebben (ze hadden halte en eindstation) door elkaar gehaald. Maar als echte padvinders was dat geen probleem en waren ze gewoon wat later. Gelukkig was Bertol zo vrij om te vragen of we misschien wat eten voor hem hadden, omdat het eten niet erg vult (zelf waren we na afloop door de macdrive gereden). Toch wel een goed teken dat ze zich thuis voelen. Met een taartpunt en een heel blij gezicht toen ik me bedacht dat mijn broertje altijd chips eet en er in de kast nog een zak dorito's lag bespraken we in de woonkamer de plannen voor de volgende dag. Want een bezoekje aan Nederland kan natuurlijk niet zomaar voorbij gaan zonder naar Amsterdam geweest te zijn. Met de trein is het echter vrij prijzig, zeker als je je pinpas vergeten bent en dus alles moet delen. En aangezien we het zelf ook wel leuk vinden om toeristje te spelen in eigen land hadden we voorgesteld met de auto te gaan en die aan de rand van de stad te parkeren zodat we verder konden met de bus. Nadat we hadden uitgelegd dat Amsterdam de duurste stad is ter wereld als het gaat om parkeren was dat geen probleem. Vraag was alleen even of twee van hun vrienden ook mee gingen, zij zouden dan wel met de trein gaan. Echter had hun gastgezin voorgesteld om met zijn allen te gaan uit eten dus was dat niet mogelijk. Uiteindelijk lagen we tegen twaalf uur in bed en viel ik na nog geen tien minuten denken over de volgende dag in slaap.