Dag 0. "Stilte" voor de storm.

Dit jaar geen oud en nieuw in een of ander Europees land, maar lekker dichtbij huis in ons eigen Delft. Misschien niet zo speciaal, maar wel heel bijzonder! Deze week mogen we circa 30.000 jongeren vanuit heel Europa ontvangen in Rotterdam en omgeving. Dit houdt in dat 30.000 jongeren in een gastgezin overnachten; mensen (al dan niet gelovig) die voor 4 nachten de zorg voor 2, 4, 6 of zelfs 8!!! Jongeren op zich nemen. Begin november was het doel gezet op 400 gastgezinnen, toen leek dat nog zo goed te doen. Eind november was dat minder; pas 50 slaapplaatsen waren aangemeld. Maar goed ook dat ik een weekje er tussen uit kon om mijn hoofd leeg te maken. Nadat Sinterklaas echter het land uit was begonnen mensen zich voor te bereiden op Kerst en de dagen daarna. En tja, 2000 jaar geleden gingen er mensen van deur tot deur voor een overnachtingsplek, maar nu zijn het er een stuk meer. Waar in het begin uitgegaan werd van 20.000 aanmeldingen, Nederland ligt tenslotte in een uithoek van Europa en is vooral voor de actieve jongeren uit het oosten van Europa niet makkelijk te bereiken en wordt door sommige ouders ook gevreesd vanwege vooroordelen, bleken dat er een week voor de kerst 30.000 te zijn geworden! Gelukkig konden steden en dorpen zoals Zoetermeer en Naaldwijk pendeldiensten opzetten zodat ze zelf ook een gastkerk konden zijn en de jongeren binnen relatief weinig tijd naar Ahoy kunnen reizen.

Maar afijn, maandag 27 december, Kerst is voorbij dus tijd om alles voor te bereiden op de komst van 400 jongeren. Na een zeer korte nacht met heel veel overpeinzingen wat er allemaal wel niet nog moet gebeuren moest ik toch echt mijn bed uit. Gelukkig stelde mijn vriend aan het begin van deze week een hele belangrijke vraag; Waarom doe je dit eigenlijk? Na lang doorvragen kreeg hij het gewenste antwoord; “Omdat ik het leuk vind”. Een hele belangrijke conclusie zo aan het begin van de week, eentje die je door de zware (lees vermoeide) momenten heen helpt. In de ochtend met Ward afgesproken om de boodschappen te doen, nadat ik de auto bij mijn ouders had opgehaald aangezien mijn eigen auto bij de garage stond. De boodschappen waren bedoeld voor de ontvangst van de volgende dag, na een reis van voor sommige jongeren van 3 dagen en nachten (sinds eerste kerstdag onderweg om hier op tijd te zijn…), het landenfeest op oudejaarsavond en voor koffie en thee gedurende de week. Met drie winkelwagentjes die niet voller konden was het gelukt en konden we alles over de twee kerken verdelen. Bij de Franciscus en Clarakerk was er een klein legertje van vrijwilligers al actief die gelijk opsprongen om ons te helpen uitladen zodat Ward en ik door konden naar de Maria van Jesse-kerk. Gelukkig was de paal naar beneden dus was het mogelijk door te rijden tot voor de kerk. Ook hier waren al heel veel mensen druk bezig om alles in te richten en te versieren zodat alles op tijd klaar zou zijn voor de grote aankomst.

Tegen lunchtijd had ik drie kwartier over dus kon ik de auto terugbrengen en kreeg ik een telefoontje dat mijn eigen auto opgehaald kon worden bij de garage. Gelukkig had Paulus even tijd om tussendoor dat te regelen. Iets na twee uur was ik weer in Delft bij het Stanislas College Krakeelpolder om hier de eerste voorbereidingen te treffen voor het landenfeest. De drie vrijwilligers van het internationale studentenpastoraat stonden hier al klaar om te helpen dus konden we gelijk naar de aula. Tot onze grote verbazing stond alles hier in principe al klaar en hoefden we alleen het podium vrij te maken. Ward kwam even later nadat hij had geluncht en de vlaggen had laten afdrukken zodat we die konden ophangen. Hier waren we dus sneller klaar dan verwacht, dus bleef er nog een uurtje over waarin ik thuis nog wat telefoontjes kon afhandelen. Zoals slapers vinden voor een collectieve slaapplaats waar 30 tot 40 jongeren ondergebracht kunnen worden.

Tegen vijf uur hadden we nog een voorbereidend overleg waarin de laatste dingen werden besproken zodat het er in principe voor mij op zat vandaag. Het was even wachten tot iedereen van het voorbereidingsteam hier ook echt tijd voor had, maar na een half uur had iedereen tijd of kon het werk even blijven liggen.

Gelukkig was ik nog net iets eerder thuis dan mijn vriend zodat het eten klaar was toen hij binnen kwam en we daarna nog de fiets alvast in de buurt van de kerk konden brengen, de laatste boodschappen zoals een douchemat en nieuwe douchegordijn bij de ikea te doen en nog even langs mijn ouders om oliebollen te brengen als dankjewel voor het lenen van de auto en het ophalen. In dit soort weken ervaar je pas echt hoe dankbaar je mag zijn met alles wat je gegeven wordt en wat er bedoeld wordt met een gemeenschap vormen. Iedereen is alert en staat klaar voor je als je er om vraagt en de steeds meer individueler wordende samenleving is ver te zoeken. Vervolgens kon ik om tien uur ’s-Avonds thuis nog even stofzuigen en dweilen (zelfs tot onder en achter de bank zodat die de volgende dag zonder schaamte verschoven kan worden voor de stof die er achter verzameld ligt). Zowaar lagen we voor elf uur in bed, wat een hele luxe zou worden komende week.