De laatste loodjes

Deze dag begon veels te vroeg, en na een heerlijke warme douche waarmee ik zeer veel moeite had die te verlaten fietste ik naar de kerk zodat Ruben onze gasten en bagage met de auto kon brengen. In de kerk kon ik meteen aan de slag om de eerste pelgrims naar de plek te wijzen waar ze hun bagage konden achterlaten gedurende de viering. Hier werd ik volop aangesproken door mensen die me feliciteerden met de verloving en wisten meteen heel veel mensen hoe of wat. Tegen elf uur was misschien een kwart van de jongeren aanwezig, dus begonnen we een kwartier later aan de viering. Een telefoontje met Ruben leerde me dat er nog grote groepen parkeerplek zochten in de stad en het erg druk was. Niet alleen de vierhonderd jongeren en hun gastgezinnen maar ook de 'normale' parochianen waren aanwezig. Ik had de kerk nog nooit zo vol gezien, zelfs niet op kerstavond. Er was echt geen plekje meer te vinden en mensen namen zelfs plaats in de gangpaden. Gelukkig kon ik op de tweede rij zitten bij Ward omdat ik zou voorlezen en naast mij was nog een plekje vrij voor Ruben die tijdens het openingslied binnen kwam. Ik had iemand achterin gevraagd om mijn "verloofde" door te sturen, heerlijk zoals dat klinkt.

Na wederom een schitterende viering, waarbij iedereen voluit meezong en je kon horen dat dit duidelijk het afscheid was, kwam er nog een kort woordje van dank van Jose als eindverantwoordelijke. Na afloop van de viering waren er nog heel veel oliebollen en stroopwafels en werden er veel foto's gemaakt van nieuwe vrienden, gastgezinnen en e-mails uitgewisseld. De groep nederlandse jongeren uit Amersfoort kwamen naar me toe met een camera waarmee ze het aanzoek hadden gefilmd voor de video weblog van de EO en beloofden die door te sturen. De Polen hadden foto's gemaakt en hebben ook e-mailadressen uitgewisseld zodat we die konden krijgen. Ruben had niet eens doorgehad dat iedereen aan het flitsen was... Veel mensen hadden er echt moeite mee dat het nu echt was afgelopen en overal klonk "tot volgend jaar in Berlijn". Leuk om te zien hoe mensen die eerst niets met Taize hebben, nu allemaal enthousiast zijn en volgend jaar weer willen. Zelfs Ruben wou volgend jaar graag als deelnemer, zelf had ik na deze week zoiets van daar hebben we het nog wel over.

Eerst nog de aller allerlaatste loodjes. De koffieketels moesten weer terug naar de andere kerk, en om twee uur moest er opgeruimd worden in de school. Een aantal mensen zouden helpen, maar uiteindelijk waren we met zijn drieen (Ward, Ruben en ik). De chips en drinken die nog over waren werden naar het jongerencentrum gebracht, gelukkig was dit niet zoveel en hadden Ward en ik precies goed ingekocht (waar ik best trots op ben, omdat je een feest voor 400 man niet dagelijks organiseert, ik moet er dan ook nog even niet aan denken hoe dat gaat op de bruiloft waar een eerste inventarisatie wijst op een gastenlijst van ruim 500 man / vrouw) en de nog 150 oliebollen en 200 appelbeignets naar de Adelbertkerk voor de nieuwjaarsviering van de volgende dag. Veel buitenlanders kenden dit gebruik niet en durfden het niet dit te proberen, of hadden er aan een genoeg. Na een uurtje, waarbij Jose en haar man en dochter ook hadden geholpen waren we klaar en was de versiering verdwenen en alle boodschappen weggehaald dus konden we na een laatste halte bij het jongerencentrum naar huis om tegen half vijf weer in bed te kruipen na een zeer vermoeiende maar absoluut zeer dankbare week en een goed (verloofd) begin van het nieuwe jaar...