De heenreis.

De eerste dag stond in het teken van vertrek. Na op het laatste moment nog nieuwe schoenen en tas gekocht te hebben konden de laatste dingen ingepakt worden en de koffer dicht. Er was nog best veel ruimte over, wat natuurlijk goed van pas komt zodat daar souvenirs en cadeautjes in mee kunnen. Na nog even een laatste ronde door het huis gedaan te hebben met onder andere de dweil om het schoon achter te laten (niets is tenslotte fijner dan thuis te komen in een opgeruimd huis) en de belangrijkste adressen voor kaarten op te schrijven kon ik dan eindelijk op pad. Omdat het met de koffer vrijwel niet te doen was op de fiets, en die anders ruim een week op het station moest staan nam ik de tram. Echter nog voor ik het steegje uit was bedacht ik me al dat ik iets was vergeten. Na een vlugge controle merkte ik op dat mijn bril nog thuis lag en die heb ik toch echt wel nodig wou ik iets kunnen zien.

Rond 14.00 had ik vervolgens de tram naar station Delft waar Sophie me al opwachtte op het perron. We hadden besloten de sneltrein naar Amsterdam te nemen, zodat we niet tussendoor een extra keer hoefden over te stappen. Dus om 14.24 stapten we in de trein om een reis van uiteindelijk precies 24 uur te beginnen. We kwamen onder andere langs de bollenvelden die prachtig mooi in bloei stonden en voor Sophiede eerste keer was dat ze ze zag. Om 15.22 kwamen we aan op Amsterdam waar we rekening hadden gehouden met een ruime overstap. We wisten namelijk niet welk perron we moesten hebben, en daar dan de juiste coupe van vinden. Toen we dat wisten en er gepind was zijn we ergens in een cafe op perron 1 gaan zitten om wat te drinken en te eten. Rond kwart voor zes zijn we naar perron 11 gelopen, omdat daar onze trein zou vertrekken. Helaas was deze er nog niet, maar een vriendelijke medewerker van de NS had ons verteld dat we het einde van perron A nodig hadden voor de citynightline naar Milaan, omdat de voorste helft naar Wenen ging. Hier hebben we nog lekker in het zonnetje gezeten, tot er omgeroepen werd dat de trein 5 minuten vertraging had. Dit werd al snel 15 minuten en vervolgens ook 20 minuten om uit te lopen tot een uur vertraging. Daarom zijn we maar naar beneden gegaan en een poging gewaagd de tickets om te boeken van Milaan naar Rome, helaas was deze trein ook al vol dus was dit niet mogelijk. Ook hebben we nog even nieuwe deodorant gekocht en bij de Kiosk wat eten gehaald voor onderweg. Gelukkig kwam toen we op het perron waren de trein er al aan. We zaten aan het raam, en deelden onze couchette met twee Italianen die vier dagen in Amsterdam op vakantie waren geweest. Een kwartier later om 18.03 vertrok de trein dan toch met precies een uur vertraging richting Milaan.

In het begin hebben we nog even hyves aangepast via onze mobiel, en daarna hebben we heel lang naar buiten gekeken, gelezen en tegen de tijd dat het donker werd toch een poging gewaagd om te slapen. Tussen Utrecht en Arnhem werden we voor de eerste keer gecontroleerd, in Emmerich werd de locomotief vervangen en in Düsseldorf kwam er nog een Italiaan in onze couchette, waardoor 5 van de 6 stoelen bezet waren. Dit was een mooi stuk waarbij het spoor het dal van de rijn volgde. Helaas was het donker dus kon je alleen de goed verlichtte kastelen zien. Ook stonden we ondertussen nog regelmatig stil, zoals bij de spoorwerkzaamheden tussen Mainz en Frankfurt (am Main), maar ook midden in het weiland zonder te weten waarom. De vertraging liep dus ook alleen maar nog meer op, met in Karslruhe een vertraging van 2 uur en 24 minuten. Rond half tien werd het donker dus konden we niet veel meer zien. In Duitsland waren er meerdere stops die niet op het reisschema stonden, maar er toch mensen instapten. In Basel was er een paspoortcontrole die best wel streng was, er kwamen zelfs honden in de couchette om te controleren op drugs. Hij bleef even snuffelen bij de tas van een reisgenootje, waardoor zij die helemaal ondersteboven moest keren, maar niets gevonden werd. Daarna heb ik een poging gedaan om te slapen waarbij ik het voorbeeld volgde van de mensen in de couchette naast ons, door op de grond te gaan liggen. Een van de mooiste stukken van de reis was vervolgens in Zwitserland, waar vlak voordat we de Alpen bereikten de zon begon op te komen en toen we de Alpen uit waren het licht was. De tunnels zorgden voor veel lawaai, maar het uitzicht dat iedere keer weer anders was maakte alles ruimschoots goed. Zo kwamen we langs diverse bergmeren, gletsjers, watervallen, besneeuwde toppen en zelfs een mini Maduro Zwitserland. Uiteindelijk bereikten we rond kwart over acht de grens van Zwitserland met Italië, waar weer streng gecontroleerd werd en de tas van het rek gehaald moest worden en geopend moest worden. Hierin zaten allemaal tulpenbollen en vazen die de Italianen hadden meegenomen uit Nederland en al begonnen uit te lopen. Ruim een half uur later vertrokken we dan toch, waarbij we langs het mooi Comomeer kwamen en we om 9.20 Milaan bereikten met 80 minuten vertraging. Vijf teveel om onze overstap te halen, dus gingen we op zoek naar een informatieloket waardoor we in zeer korte tijd het hele station gezien hebben. In deze haast brak ook een wieltje af, waardoor mijn koffer meer sleepte dan op de wielen meereed. We mochten in de trein stappen die een uur later vertrok, echter hadden we geen gereserveerde plekken en konden we het eerste deel van de reis op een stoel zitten, en vanaf Bologna tot Florence op de gang en het laatste deel naar Rome 1 op een stoel en de ander op de gang. Om 14.30; na ruim 24 uur onderweg te zijn was het dan toch zover; we hadden onze eindbestemming Rome bereikt!!!