Oost Madeira

Vandaag hadden Josefine en ik een verschillend programma; waar Josefine ging genieten van een heerlijk boottochtje ging ik op pad om het oosten van het eiland te zien. Dit betekende voor mij dus weer vroeg opstaan en om acht uur voor de deur staan. Ik hoefde niet lang te wachten en na nog twee hotels in Canico en een paar in Funchal moesten we overstappen in een enorme touringcarbus. Dit vanwege de grote belangstelling; bij deze excursie waren ook een aantal mensen die we eerder waren tegengekomen bij de west excursie en de levada wandeling, ze vroegen nog of er iets mis was met Josefine omdat ze er niet bij was. Eenmaal overgestapt hebben we nog ruim een uur letterlijk rondjes gereden langs hotels om mensen op te picken. De laatsten werden tegen half tien opgehaald en bleek een groep van 17 nederlanders te zijn, die erg boos waren omdat we te laat waren...

In ieder geval waren we compleet dus konden we beginnen met de tour. Als eerste gingen we via het noorden van de stad over een stukje van de oude route (voor de snelweg er lag) naar Camacha. Dit dorp staat bekend om de rieten manden vlechters. We stopten voor een museum wat duidelijk een grote trekpleister was gezien de hoeveelheid andere bussen. We kregen hier een drie kwartier om in het museum te kijken wat bestond uit drie verdiepingen, waarvan de bovenste een enorme groothandel in rieten voorwerpen (hier kwam je binnen), de tweede een soort tentoonstelling van wat er allemaal mogelijk is met riet en de derde etage een aantal mannen aan het vlechten waren. Ze waren erg behendig en konden het erg snel. Dit was wel grappig om te zien, maar stelde niet zo heel veel voor. Ook was er een traditionele St. Jozefkapel, die helaas gesloten was. En een parochiekerk die erg modern was, gelukkig hadden ze nog wel drie oude beelden die erg mooi waren.

Nadat bijna iedereen in de bus zat moesten we een kwartier wachten op een vrouw die van een trap was gevallen en van de buschauffeur eerst langs de ehbo moest voor we verder gingen. Toen we compleet waren gingen we verder naar de Pico Areeiro (de op een na hoogste top van het eiland). Hiervoor kwamen we langs Paraiso (Paradijs). Vanaf hier was het een lang stuk over de E202 die ons vrijwel tot de top van de berg bracht. Vanaf hier was het slechts nog een paar treden naar de 1818 meter. Dit stuk was erg mooi met eerst veel bossen, daarna wat lage begroeiing en tot slot de grasvelden. Eenmaal boven mochten we uitstappen en hadden we geluk met het weer; we konden namelijk erg ver kijken. Aan de westkant lag het Curral das Freiras (nonnendal) en in het oosten was het behoorlijk bewolkt. Ook zag je een aantal bergtoppen, de Pico Ruivo was echter in de mist gehuld. Er ging vanaf hier een wandeling van ongeveer vier uur naar de hoogste bergtop. Dit stuk werd gekenmerkt door de rotsen en het zogenaamde maanlandschap. Het eerste stuk van de wandeling was een daling dus om een mooie foto te maken liep ik een stukje naar beneden, naar boven was echter pittiger. Dit was dan ook de reden waarom, toen we zouden vertrekken er nog een aantal mensen misten die wat verder waren gelopen en de tijd verkeerd ingecalculeerd hadden. Opvallend was ook dat bij deze toeristische trekpleister er een bandje indianen was die muziek verkochten, zelfs hier kwam je ze tegen...

De volgende halte was Ribreiro Frio, hiervoor moesten we door een enorm uitgestrekt bos aan de noordkant van het eiland. Dit was nog oorspronkelijk bos en daarom ook Unesco heritage, al kon je er gewoon doorheen rijden. Ribreiro Frio betekend koude stroom omdat hier altijd koud water door het riviertje loopt. Dit water is erg geschikt om forellen te kweken dus stopten we een kwartiertje om daar te mogen rondkijken. Dit waren een aantal vijvers in terrasvorm aangelegd, ook waren er een aantal visrestaurants die over het hele eiland bekend waren vanwege de verse vis. Ook was er een romantische picknickplaats aan het water met een Mariakapelletje, waarvan het altaar volstond met allemaal Mariabeelden.

Vanaf hier was het verder naar de kust waarna we vanaf de Eagles Rock deel van de rondweg reden richting het westen. Dit was een tamelijk bewoond gebied met veel huisjes op de meest steile hellingen. Eenmaal in Santana werden we direct verwelkomd door de bekende driehoekige huisjes die overal op de foto's staan. De bus reed ons naar het centrum waar naast het stadhuis een aantal van deze (bewoonde) huisjes in een parkje stonden. Iedereen mocht hier uitstappen en diegene die gingen lunchen kregen een vijf minuten fotopauze en de rest kreeg bijna twee uur. Dat was genoeg tijd om het hele centrum te zien, zoveel was er namelijk niet. Voor het stadhuis was men bezig een podium te bouwen en was er een kleine markt met een paar kledingkraampjes en een paar vleeskramen. De St. Vincentiuskerk was echter gesloten dus ben ik maar op zoek gegaan naar een plek voor de lunch. Hiervoor ging ik juist weg van de plek waar we waren afgezet, maar toen ik ergens keek werd er gevraagd door een deel van de nederlandse groep om naar binnen te komen. Er werd gezellig gekletst en ze vertelden dat ze er waren met een singlereis. Na het eten ging ik toch nog even terug naar de kerk, die gelukkig toen open was. Dit was een erg mooie kerk met veel verse bloemen en mooie beelden. Bij een bijzonder mariabeeld heb ik dan ook de rozenkrans gebeden, wetend dat Vincent dat de avond ervoor ook had gedaan. Vlak voor drie uur was ik weer op de plek waar we zouden worden opgehaald en nadat iedereen in de bus zat bleek dat er een tweetal miste en dat ze zelfs bij het eten al weg waren. De gids was dan ook in alle staten en nadat we terug waren gereden naar het restaurant, waar ze niet waren reden we weer naar het centrum waar de buchauffeur en gids gingen zoeken. Eindelijk waren ze gevonden en gingen we verder waarbij de buschauffeur ons op het hart drukte om op tijd de bus in te stappen.

We reden verder via de nieuwe snelweg naar de Adelaarsrots en vanaf hier verder via allerlei bochtige wegen naar een plek waar we zouden stoppen voor een uitzichtspunt. Dit was echter niet zo heel bijzonder, na alles wat we eerder hadden gezien. Dus reden we verder naar wat alweer de laatste halte zou zijn; namelijk Machico. Hiervoor reden we naar het westen van Machico waar je vanaf de bergen een goed uitzicht had op de stad met het gele strand, de landtong en het vliegveld. Dit was gelukkig het einde van een lange dag en we begonnen hier ook met mensen weg te brengen, wat betekende dat ik vrij snel al mocht uitstappen en rond vijf uur terug was.

Omdat Josefine pas tegen zevenen thuis zou zijn heb ik even heerlijk gezwommen in het zwembad van het hotel (je hebt er tenslotte voor betaald). Jammer was wel dat er allerlei spinnen waren in de sauna waardoor die niet zo aantrekkelijk was. Na ook nog even achter internet gezeten te hebben was Josefine er en gingen we na even opgefrist te hebben, wandelen naar een restaurant waar ze net langs was gelopen. Het rook hier namelijk erg lekker en de entourage was erg bijzonder; het was namelijk een 'normaal' woonhuis waarvan in de tuin een terras was aangelegd. Ze hadden hier allerlei gegrilde vlees en vissoorten en we besloten samen een combinatieschotel en een karaf wijn te bestellen. Een deel hiervan was erg lekker, maar het meeste was erg slecht en niet goed gaar. Voor het toetje zijn we dan ook weggelopen om bij ons favoriete restaurantje een dessert te gaan halen. Hier ging ik voor de crepes met chocolade en Josefine na getwijfeld te hebben over een cocktail voor de thee. Dit was erg lekker, alleen waren de crepes gevuld met een soort geitenkaas die niet zo lekker was. Zo was het toch een gezellige avond geworden en hebben we lekker gegeten.