Levada's

Het eiland Madeira staat bekend om zijn vele levada's. Twee dagen geleden hebben we al een van de opslagplaatsen van de levada's gezien en vijf meter er langs gelopen. Vandaag zouden we met een groep op pad gaan voor een wandeling van 9 kilometer langs de Levade de Norte.

We zouden om acht uur opgehaald worden, dus het was vroeg opstaan en ontbijten. Een half uur later was er nog niemand die ons kwam ophalen, wel waren er al heel veel bussen langsgeweest. Toen kwam de receptioniste vertellen dat er was gebeld en er iets vertraging was en ze ons over tien minuten zouden ophalen. Hier waren we erg blij mee, want vorig jaar hebben we een uur voor niets gewacht toen we de vulkaan op Tenerife wouden bezoeken. Tegen negen uur kwam er eindelijk een taxi aan die ons kwam ophalen en naar een busje in Funchal bracht waar een deel van de groep al op ons wachtte. Vanaf hier reden we direct naar het startpunt, net iets hoger de bergen in bij Quinta Grande (hetgeen grote boerderij betekend). Dit lag vlakbij de Cabo Girao. Hier stopten ook andere minibusjes en werden we een trap opgestuurd. We waren in totaal met een kleine 20 man en werden geleid door een gids in het engels, spaans, frans en duits... Voordat we begonnen lieten we een klein groepje franstaligen voor.

Na een korte uitleg over de levada's; dit zijn water irrigatie kanalen die het water dat in de bergen valt via kleine kanaaltjes naar beneden transporteert. Hiervan is ongeveer 10% drinkwater en de rest voor irrigatie van landbouw. Tegen de bergen is vrijwel horizontaal een kanaal aangelegd van gemiddeld 50 cm breed en 80 cm diep met diverse sluizen die water doorlaten naar beneden. Er is een ingewikkeld schema opgesteld dat bepaald wanneer jouw sluis open mag, zodat niet al het water tegelijk wordt gebruikt. Gingen we lopen, Josefine en ik liepen ergens vooraan vlak achter de gids.

Het eerste stuk van de tocht was behoorlijk nat; overal lagen nog plassen water van gister dus het was soms erg passen en meten hoe je deze kon passeren. Zeker omdat er regelmatig een afgrond was als je teveel uitweek. Het eerste stuk liepen we door relatief bewoond gebied. Vroeger was hier een enorme boerderij geweest met allerlei landerijen die later opgesplitst waren. De gids liet ons ook het verschil zien in de oude huizen en nieuwe gebouwen. Wat hem vooral zat in de grootte en het gebruik van materialen, omdat het vroeger erg moeilijk was om materialen boven te krijgen. Een aantal huizen waren langs de levada's gebouwd en werden gebruikt als straat. Ook waren er veel moestuintjes in de omgeving. Opvallend was wel dat er veel bebouwd werd onder de levada's, maar dat boven de levada's de natuur voor een groot deel vrij spel had.

Na een half waren we al in een totaal andere omgeving met heel veel rotsen en een beetje jungle-achtig uiterlijk. Hier waren ook veel regenvallen waarvoor bijzondere constructies waren bedacht om de levada, wandelpad en waterstroom te kruisen. Er waren ook stukken bij waar je vlak langs de afgrond liep, de meneer die achter me liep vroeg op een gegeven moment of ik geen last had van hoogtevrees omdat ik bij zo'n stuk opeens langzamer ging lopen. Dit stuk was erg mooi en de gids wist ons veel te vertellen over de bloemen en planten waar we langs liepen.

Na ongeveer een uur kwamen we bij een trap die vroeger werd gebruikt door locals om naar hun huizen te lopen bovenaan de berg. Deze trap was erg slecht onderhouden en we waren blij dat we dat niet hoefden te doen. Wel gingen we hier pauze houden om even wat te eten, van het uitzicht te genieten en uit te rusten. De zon was ondertussen flink gaan schijnen dus een aantal mensen maakten gebruik van het betonnen dak van een schuurtje om hier op te gaan liggen.

Na ongeveer een kwartier gingen we weer verder en wees de gids ons in de verte een oranje huis aan waar het eindstation zou zijn. Dit leek hemelsbreed erg dichtbij, maar omdat de levada de bergen volgt was het toch nog een behoorlijke afstand. Dit stuk was erg ontspannend, zeker toen we door stukjes van een origineel lauriersilva bos liepen. Dit is het oorspronkelijke bos van Europa maar bestaat nog maar op drie plekken waar het niet door mensen is aangetast. Dit is ook niet helemaal waar, want het is normaal in dit soort bossen dat gemiddeld een keer in de vijf jaar er een bosbrand uitbreekt om het bos uit te dunnen en nieuwe boompjes het onderspit delven maar de oude bomen blijven staan. Echter wordt dit tegenwoordig voorkomen, dus wordt het bos ook steeds dichter. We zagen hier ook een aantal vlinders, het blijkt dat de enige dieren hier op dit eiland van oorsprong vogels en insecten zijn en later ook konijnen, koeien, schapen en geiten die hierheen waren gebracht door kolonialen. Het laatste stuk was op een stukje oostelijk georienteerde helling waar direct duidelijk werd dat de zon scheen, het verschil in temperatuur was direct voelbaar.

Tegen twaalf uur waren we bij het eindpunt waar de busjes al klaar stonden. Voordat we terug naar het hotel zouden worden gebracht zouden we nog even een plaspauze houden bij een cafe. Hier hebben we even van een ijsje in de zon (yeeeh) genoten en wat gekletst met andere nederlanders (vrijwel de gehele groep bleek nederlands te zijn). Op de route terug naar het hotel reden we langs Christo Rei, waar eenzelfde soort Christus Koning beeld staat als Rio de Janeiro. Deze stond bovenop een heuveltopje met het gezicht naar de oceaan.

In het hotel hebben we het rustig aan gedaan en even wat achter internet gezeten en wat gelezen. Tegen de avond gingen we naar een visrestaurant in het rijtje met restaurants aan het einde van de boulevard. Josefine ging voor de combinatie en kreeg vijf soorten vis en vlees op haar bord en ik ging voor de traditionele Madeirese Kebab en kreeg een enorme stellage met vlees. Helaas was dit vlees niet al te goed doorbakken, maar het was wel erg lekker. Vooral de aardappelcroutons achtige dingen die Josefine kreeg waren erg lekker.

Terug in het hotel hebben we nog even naar de ballroomshow gekeken waar er een aantal dansen werden voorgedaan. Dit was wel leuk om te zien.