Warm onthaal

Een dag kan je het echter niet noemen. Na flink lang uitslapen, tas inpakken, nog nieuwe wandelschoenen gekocht te hebben (en me ingehouden te hebben met overig winkelen aangezien vrienden hadden getipt dat het in Marokko veel goedkoper zou zijn), laatste mailtjes voor Taize en nog veels te veel tijd doorgebracht met spelletjes op facebook bracht Ruben me weg naar het station waar we om zes uur hadden afgesproken. Dit werd natuurlijk een kwartier later voordat we de trein namen naar Schiphol met overstap op Den Haag CS.

Op Schiphol was het nog geld wisselen, waarbij het altijd handig is om geld te wisselen. In de reisgidsen staat namelijk overal dat je geen dinar mag invoeren, maar dit bleek veranderd te zijn naar maximaal 1000 dinar (circa 112 euro).

Het inchecken ging voorspoedig, het was nog even zoeken naar ibuprofen, maar ook dit werd opgelost dus na een boek gekocht te hebben gingen we even zitten en kon ik het toch niet laten om achter de computer te kruipen. Bij het boarden was de douane en ook was prima te doen.

De vlucht was echter vreselijk, harde stoeltjes, geduw in de rug en heel hard geschreeuw. Zo'n heel positief beeld had ik dus niet van de inwoners nog voordat ik er was. Even lekker uitrusten was er dus niet bij terwijl we pas om half twee aankwamen.

Bij de aankomst was het erg druk, er was een gigantische groep van een paar honderd man in witte kleden. Aangezien ik vorige week een bericht had gezien vermoedde ik dat dit bedevaartgangers naar Mekka waren. Na het verzamelen van de bagage en de groep vertrokken we met de bus naar het hotel. Ondanks het groot aantal mensen dat buiten op tribunes en grootte tenten aan het wachten was het zo stil dat je de krekels kon horen. De temperatuur was ook zeer aangenaam en lag op dit moment rond de 15 graden. De groep was volgens de samenstelling zeer gemengd maar bleek toch gemiddeld vrij hoog te liggen.

De transfer duurde circa 40 minuten aangezien het vliegveld vrij ver van de stad ligt. In de tussentijd kregen we uitleg van de reisgids Louis (vroeger gymleraar in Noord-Holland en nu gepensioneerd reiziger met een been in loopgips en de chauffeurs Mustapha en Achmed) over het doen en laten in Marokko en de "regeltjes" rondom de reis en het programma van de volgende dag. Uiteindelijk was het een stukje lopen omdat het hotel in een vrij smal straatje ligt. Vooraf werd gewaarschuwd dat dit het minst luxe hotel was en dat bij drie sterren hotels er altijd wat mis is, maar het hotel zag er erg netjes uit en vlakbij het grote plein en winkelcentrum. Zelfs in het donker was het duidelijk waar de naam Casablanca (spaans voor witte stad) vandaan komt. Van de gigantische villa's in de buitenwijken tot de wat hoger bouw in het centrum en de betonnen stoep was alles wit. Tegen kwart voor drie (en dan is het gelukkig nog een uur vroeger) waren we in het hotel en konden we eindelijk naar bed. Ik was de enige uitzondering met een eenpersoonskamer waarvan de gids nog had geprobeerd dit in de buurt van mijn ouders te hebben. De badkamer was misschien wat aan de kleine kant maar de loopjongen was zo vriendelijk om zelfs om drie uur nog handdoeken te brengen. Gelukkig had ik er voor gekozen om ondanks de in verhouding warme temperatuur een pyjama aangetrokken te hebben. Helaas kwam ik er daarna achter dat de oplader het niet meer deed. In eerste instantie dacht ik dat het aan het netwerk lag, maar na een controle met de televisie en een wereldstekker bleek dat hem niet te zijn.